Binnenkort rijdt de taxi midden in de nacht voor om ons voor een vroege vlucht naar Schiphol te brengen. Ons reisdoel is de Algarve, de mooie kuststrook van Portugal, die door de golven van de Atlantische oceaan wordt omspoeld. Alleen al de aankomst per vliegtuig op Faro International Airport moet een droom zijn. Alsof het toestel rechtstreeks op de hemelse stranden gaat landen.

Met een huurauto rijden wij eerst oostwaarts in de richting van Tavira. We verheugen ons op een veertiendaags verblijf in Livramento, van waaruit we diverse hoogtepunten aaneen hopen te rijgen. Komen de meesten naar ‘de mooiste kust van Europa' om te zwemmen en te zonnen, op ons programma staan ook andere aspecten, zoals cultuur genieten in Faro, Lagos, Tavira, Silves. En het achterland intrekken, op zoek naar authentieke dorpen. Hooggebergte zal ons niet in de weg zitten, want de Serra's zijn slechts heuveltjes van een paar honderd meter. Afstanden spelen wel een rol, maar toch staat ook de Alentejo op ons lijstje. De grote wens van Erna is om Évora met zijn historische centrum (Werelderfgoed UNESCO) te bezoeken. Dan zit je toch al gauw op de hoogte van Setúbal, de stad die op zijn beurt niet ver van Lissabon vandaan ligt. Erna in Évora, laten we het daar voorlopig op houden.

De Algarve is tot een veelzijdig vakantiegebied uitgegroeid. Je treft er ruige kusten, ongerepte natuur en de zeevaartgeschiedenis van Portugal. Bovendien - vooral in het oosten - traditionele dorpen, vogelreservaten en verlaten stranden. Noordwaarts lonkt het ongerepte achterland, waar de bijzondere Portugese schat ‘Alentejo' op nog geen uurtje rijden opdoemt. Kurkeiken, glooiende hellingen vol wijnranken, graanvelden, rundvee en Iberische varkens zijn hier kenmerkend.

Waar komen wij terecht? We ‘ll see!

Aan het einde van de oude wereld ligt Cabo de São Vicente. Hier rijzen de kliffen bijna loodrecht uit de Atlantische oceaan op, gegeseld door de kolkende zee. Als een enorme scheepsboeg doorklieft dat zestig meter hoge rotsplateau de blauwe plas. Is dit echt het einde van de bewoonde wereld? Is dit de plek waar de goden zich na gedane arbeid te ruste legden? ...

Wij hebben in zuidwest Australië op Cape Leeuwin gestaan, onze ogen gericht op de botsing tussen de Indische en de Grote oceaan. Imposant. In Cabo de São Vicente zal het uitzicht niet minder zijn. Daar worden we ook stil, in het besef van onze nietigheid als mens.

In 2008 opende het Museu de Portimão zijn deuren, al in 2010 uitgeroepen tot ‘Museum van het jaar'. Wellicht gaan we er de regionale hoogtepunten van de afgelopen vijfduizend jaar bekijken. Mij boeit het lot van de sardientjes, oftewel de vraag ‘Hoe komt de vis in een blikje?'. Via thematische routes laat het museum stoommachines sissen, sirenes huilen en manden rammelen. Als je dat ziet, hoort en ruikt, wil je vermoedelijk ook de historische film ‘O Jogo da Sardinha' (Het spel van de sardine) bekijken. Die moet ontroerend en ouderwets bombastisch tegelijk zijn.

Eenmaal in de buurt van Albufeira moeten we ook daar onze neuzen laten zien. Ik genoot ruim dertig jaar geleden van het toenmalige uitgaansleven met Engelse maten uit Hull. Fun, fun, fun, en vooral veel bier! Nu hebben wij geen behoefte meer aan ale, lol en drukte, zoals in het nachtleven van de later ontwikkelde ‘Strip van Albufeira'.

Trouwens, hoe zou Olhos d'Água (Waterogen) er nu uitzien? Ook volgebouwd? Zouden de rode rotsen van Praia de Falésia nog overeind staan? Is het verwaarloosde hoekje van dertig jaar geleden, Vilamoura, kosmopolitisch uitgegroeid?

In Silves waakt al heel lang een Moors kasteel over de elfduizend inwoners. Bijna alle straatjes met hun pastelkleurige huizen lopen steil omhoog naar dit kasteel en het kerkplein. In de landelijke omgeving verspreiden bloeiende sinaasappelbomen hun bedwelmende zoete geuren. Mijn speurneus Erna - tevens ‘fruitmonster' - zal mij in hun richting dirigeren.

De markthal van Loulé vormt een Arabische droom in de Algarve, uit duizend-en-een-nacht. De hal heeft vier hoektorens met felrode, uivormige daken. De ingangen zijn met tegels gedecoreerd. Vroeger verzamelden zich hier dagloners in de hoop op een dag werk. Tegenwoordig staan en zitten er hangouderen, mannen die om een praatje verlegen zitten. Hun onderwerpen? Zo Nederlands als wat. Het gaat over politieke zakkenvullers, over kortingen op pensioenen, over Benfica (het Ajax van Lissabon) en over Cristiano Ronaldo (de Portugese tegenhanger van Arjen Robben en Robin van Persie).

In Tavira lopen steegjes omhoog naar de Moorse vesting boven op de burchtheuvel. Van hieruit heb je een prachtig uitzicht over de schilddaken van de oude stad tot aan de zee. Je ziet ook de voorname stadspaleizen van de rijke tonijnhandelaren.

Het vijftienhonderd jaar oude historische centrum van Évora is een openluchtmuseum. UNESCO plaatste het in 1986 niet voor niets op zijn Werelderfgoedlijst. Erna gaat natuurlijk vooral voor de combinatie van witgekalkte panden, versierd met de typisch Portugese azulejos en de smeedijzeren balkons uit de zestiende en zeventiende eeuw. De Templo Romano is in de eerste eeuw gebouwd. Het is de best bewaarde Romeinse tempel van het Iberisch schiereiland met veertien granieten zuilen die nog intact zijn. De granieten kathedraal van de Heilige Maria stamt uit 1250. Het ‘aquaduct van het zilveren water' werd gebouwd tussen 1531 en 1537. Naast een regionaal museum valt er nog veel meer te bekijken en te fotograferen.

Het is jammer, maar het ‘Feest van de Souvereine Moeder' op de tweede zondag na Pasen zullen wij niet meemaken. Dit Festa da Mãe Soberana is een van de grootste religieuze feestdagen van de Algarve. Het wordt in Loulé gevierd en trekt duizenden bedevaartgangers. Ze hebben mij gevraagd als een van de acht geselecteerde jongemannen, die als hoogtepunt van de avond het zeshonderd kilo zware beeld van Mãe Soberana heuvelopwaarts naar de Nossa Senhora da Piedade dragen. Ik heb geantwoord: 'Não, muito obrigado!'. Ik kan er sowieso niet tegen als duizenden mensen op hun voettochtje naar boven in mijn nek lopen te hijgen. Maar we zijn op die dag weer thuis. Wij willen er wel bij zijn als het Paasfeest met Pasen in Castelo de Vide wordt gevierd, begeleid door harmonieorkest en carillonmuziek. Dan zullen we zonder twijfel in de Halleluja Optocht door de hoofdstraten voorop gaan. Onze volgers hebben dan immers al hun adem nodig om in het koper hun wangen bol te blazen.

Omdat Portugezen goed zijn in vis grillen, zelfs specialisten in stoofpotjes, zullen wij zeker de caldeirada de peize, de stoofpot van verschillende soorten vis, schaal- en schelpdieren uitproberen. En vermoedelijk ook wel de cataplana de amêijoas, schelpdieren die met ham, worst, groenten en kruiden in een originele koperen cataplana-pan zijn klaargemaakt. Dit gerecht gaart in zijn eigen stoom, waardoor de smaak goed behouden blijft. Vissers en buitenkeukens leiden ons ongetwijfeld langs de op houtskool brandende barbecues, waarop de sardientjes met zeezout zonder dralen terecht komen. Hmm, lekker ... bom apetite!

Wij houden jullie via het geschreven woord langs dit kanaal op de hoogte. Voor de liefhebbers van een wereld vol mooie plaatjes, foto's dus, moet ik verwijzen naar kanaal http://www.petersamuel.blogspot.com/, dat deze Algarve-documentaire in de laatste week van april 2012 zal uitzenden.