Vrijdag 23 september, United States: here we are, in Boston. We hebben 7 1/2 uur in de lucht gehangen, in die van de stratosfeer, die van ons zelf en die van anderen.Eindelijk mogenwe de door US-douane-beambten bewaakte zone voor non-US-inwoners betreden.

J...-C...-Superstar, ellenlange rijen met traag voortschuifelende tweevoeters, die ingehouden geduldig aan hun plicht voldoen. Alleen de babies in de rij houden zich niet in, dat deden ze in het vliegtuig ook al niet. Meer dan een uur schuifelen we voort en mogen dan een beambte aan de balie recht in de ogen kijken. Hij stelt ons diverse vragen, waarop voor het merendeel met nee wordt geantwoord, ook al heeft Erna nog wat appels in haar koffer (staat een stevige boete op, wordt gezegd). We moeten al onze vingers printen, links vier tegelijk, dan de l.duim, rechtsook vier tegelijk en vervolgens de r.duim. Ik vind het om te lachen, maar dat mag niet: ik moet op de foto. Voorhoofd, ogen, neus, oren en mond neemt de US-dienaar ineen handgreep op de kiek,net als Erna's zintuigen. Smaak komt er niet aan te pas!

Dan stappen we naar de kofferruimte, waar ook mensen in uniform lopen. De appels smaken niet meer, dus gooien we ze in de afvalbak. Dag, gezonde vitamines. Het voelt een stuk opgeluchter,geen fine-dreiging meer .

Bij de informatiebalie vragen we blacklady O' Shea de weg naar ons hotel. Ze lacht een grote, vriendelijke grijns met glanzend witte tanden. ' Ik ben er helemaal voor u, we gaan het uitzoeken'. Ze belt ons hotel, er wordt niet opgenomen. Nog een keer, en nog een keer. 'No way, impossible', hoor ik haar inwendig berichten.

'This is not America', probeer ik ladyO'Shea voor te zingen. Zij grijnst nog groter: 'No, you're right sir, this is not professional'. Dan mag ik volledig over haar telefoon beschikken, en mijn Europese best doen. He-le-maal voor u alleen, legt ze mij in de wieg.

In gezamenlijke inspanning lukt het uiteindelijk om binnen vijf minuten een courtesy-bus voor de ingang vanTerminal E International te bestellen. Net genoeg tijd voor ons om O'Shea vrolijk uit te zwaaien -zij doet uitbundig mee -en een fluks plasje te doen. Het busritje gaat ons vijf dollar per persoon kosten, bus(iness) is bus(iness).

Vrijdagmiddag half drie, drie uur. Bostons verkeersdrukte is spits, bovendien regent het showers.Wij denken aan onze vroege ochtend in Holland: blauwe lucht, stralend zonnetje. Herfst in Boston kent (nog) geen indiaanse kleuren, het is een grauwsluier. De auto's op de parkeerplaats van het Holiday Inn Express-hotel, helaas buiten loopbereik van hartje Boston gelegen, glanzen glimmend.

Wij installeren ons in onze room op de begane grond en proberen wat bij te komen. Het kost Erna vervelend genoeg wat meer moeite dan mij. Ze geeft zich aan wat hoofdpijn over en neemt een aspirientje. Vroeg proberen de oogjes te sluiten, dat is de remedie. Toch wordt het een wat onrustig nachtje. ' Jet' lag, ' Jet' staat op, en dat herhaalt zich nog twee keer.

Om vijf uur plaatselijke tijd -koffietijd bij Tineke in Holland - sta ik op, kijk naar buiten (museum-weer), stel Erna wat gerust ('Wil je een pizza, een glaasje wijn?'. Nee, hoor, grapje, zo ben ik niet), en begeef mij naar de lobby om wat letters op het toetsenbord in te tikken.

Na ruim een uurlijkt dat gelukt. De eerste vertrekkers uit het hotel roerenzich. Een nieuwe dag in Boston staat voor de deur. Het is droog, maar de zware donkere wolken voorspellenniet veel goeds.

Zaterdag 24 september zal welMuseum of Fine Arts worden. Hopelijk kunnen we zondag dan het Vrijheidspad betreden, ook al hebben we geen paraplu's bij ons.