Het liep zaterdag toch anders. Het werd droog en zelfs het zonnetje liet zich zien. Alleen voelde Erna zich niet fit genoeg om meteen al de deur uit te gaan. Ik ging dus als spion vooruit om het vrijheidspad ook voor haar te effenen. Jeetjemina, 's ochtends om half negen stonden er al lange rijen mensen (onder andere veel Chinezen, viel mij op) bij Boston Common - zeg maar een soort Vondelpark - geduldig te wachten op de voedsel- en kledingverstrekking. Zal ik wel/niet een foto kunnen maken? Stiekempjes op een beetje afstand gedaan, je schaamt je daar toch wat voor, om de armoede van een ander in beeld te brengen. Een ander? Tientallen, misschien wel een paar honderd zul je bedoelen, Samuel.

Zaterdagmiddag en -avond hebben we gelukkig samen - Erna was weer redelijk opgeknapt - Boston kunnen verkennen. De lange rijen armoedzaaiers waren verdwenen. Stoer wees ik Erna de weg van de Freedom Trail met behulp van de hier en daar verdwenen rode lijn, die het parcours door de stad markeert. Het was nu toch een stuk drukker, maar even goed heerlijk relaxt.

Toen de avondschemering inviel, arriveerden we bij Long Wharf, een onderdeel van de HarborWalk langs Bostons havens dat in totaal liefst 75 kilometer lang is. Wij zijn van nature joggers, geen sjokkers, maar deze totaalafstand ging ons dus iets te ver. Heerlijk weertje, prachtige kleuren in de wolken, waarachter de zon langzaam verdween. Ook wandelden we langs chique party's op schepen waarop de rijke(re)n zich in lange rijen vermaakten. Hoezo contrasten?

Boston is de grootste stad van New England met de oudste koloniale wortels. De talrijke bakstenen huizen doen Europees aan, maar hoogbouw en infrastruktuur maken het onmiskenbaar tot een Amerikaanse stad met een mooie ligging aan een baai en een fraaie skyline. De stad wordt beschouwd als de plaats waar Amerika is ontstaan. Hier laaiden immers de conflicten met moederland Engeland hoog op, een strijd die uiteindelijk tot de onafhankelijkheid van de kolonie leidde. 's Ochtends vertelde een gids in koloniale kledij mij dit verhaal, in zijn poging om mij tot een gegidste TrailWalk te verleiden. Hij kon niet weten dat ik van groepsverbanden niet zo gediend ben, maar het leidde niet tot een conflict tussen ons.

Ik ontdekte onderweg het verhaal van de talrijke Ierse immigranten, die door de slechte aardappeloogsten (Great Famine) in Ierland tussen 1845 en 1848 een grote hongersnood doormaakten. Een van hun Amerikaanse nazaten was John F. Kennedy.

Boston heeft als eerste in het machtige land een metronetwerk aangelegd. De eerste ondergrondse wagons reden hier in 1897. In dat jaaropende de Green Line, ook nu nog de hoofdlijn waarop de treinen zich schuddend en zuchtend een weg door de ondergrondse krochten banen. Soms moeten zelfs scherpe bochten worden genomen, een gedachte waarop wij ons voor ons zondag voorgenomen bezoek aan het Museum of Fine Arts gedegen voorbereidden. We zagen ons al schuinhangend door de donkere spelonken van Boston scheuren, piepend, yellend, elkaar vastgrijpend.

Andere metrolijnen - wij benutten enkele keren de Red Line, van station Andrew via Broadway naar Park Street - zijn beduidend gestroomlijnder, hoewel nergens supersnel.

De kaartjes heetten CharlieTicket en CharlieCard. Aan de westkust kwamen wij in een vorige reis al eens een behulpzame Charlie tegen, deze aan de oostkust is genoemd naar de M.T.A. Song die het Kingston Trio in 1959 op de plaat zette. De tekst van het liedje was een aanklacht tegen de stijgende openbaarvervoerprijzen. Het beschrijfteen reiziger Charlie, die nooit van zijn ritje terugkeerde omdat hij de op sommige plaatsen berekende exit fare niet kon betalen.

Omdat Charlie geen geld had om de trein te verlaten, rijdt hij nog altijd heen en weer. Elke dag om kwart over twee brengt zijn vrouw hem zijn lunchpakketje door het raam op het station van Government Center, voorheen Scollay Station, destijds een rosse buurt. Wij stonden erbij en we keken ernaar ...