Op zaterdagavond laat wilde ik vanuit Boston vervolgens nog berichten dat de stad naast kenmerken uit het verleden zeker ook een modern en aktueel aanzien heeft. Jullie moeten als Hollanders weten dat in het straatbeeld zelfs de fiets een normaal verschijnsel begint te worden. Toch zullen de tweewielers flink aangepaste zadels moeten krijgen met al die oversized Amerikanen om ons heen, I'm sorry to say so.

Nog even overBostons verleden:geen stad in de VS heeft zoveel gedenkplaatsen die aan de Amerikaanse Revolutie refereren als Boston. Het idee voor de rode-lijn-stadsroute dateert van kort na de tweede wereldoorlog. Van Boston Common via Faneuil Hall en de Old North Church naar Bunker Hill beslaat zo'n vier kilometer.

Wij waren eens down under in Queensland, Australia, waar we urenmet de camper over dirt-roads (rode stuifgrond) door de bush bush (outback) reden om uiteindelijk in het minigehucht met de sprankelende naam '1770' te arriveren. Ik geloof met tien of twaalf inwoners en amper voorzieningen. Hierop onze huidige plek, ook historisch dus, raakte in 1770 een burger in een handgemeen met een Britse wachtpost voor het Old State House. Omstanders kwamen de Amerikaan te hulp door sneeuwballen naar de inmiddels gearriveerde soldaten te gooien. Deze schermutseling liep volledig uit de hand toen er vervolgens een compleet Brits regiment tegenover de opstandelingen kwam te staan.

Toen vervolgens - zo wil het verhaal - de zeer waarschijnlijk verkeerd verstane opdracht ' Open het vuur!' werd uitgevoerd, ontstond een bloedbad waarbij vijf Amerikanen werden gedood en een zestal andere gewond raakte. Bij de rechtzaak die hierop volgde, onderstreepte Samuel Adams - een verre achterachterneef van Samuel Peter - dat het belang van deze zaak niet in het aantal slachtoffers lag, maar in het feit dat gewone burgers zich tegen de Britse bezetting verzetten ...

Onze Saturday Night Fever in Bostonspeelde zich af bij Quincy Market, een overdekte markthal met een uiteenlopend aanbod aan voedsel (Amerikanen eten en drinken wat af, as you know). Aan weerskanten van deze Market bevinden zich tevens North en South Market, zeg maar een waar eet- en winkelmekka. De hele omgeving is uiterst levendig, met plezier wandel je er rond en geef je je ogen de kost, ha ha. Cafeetjes volop, waar je op de borden op de tafels de geroemde lobster met alles erop en eraan ontwaart. Wij zagen dat, likten onze vingers en besloten ons bescheiden op te stellen. Er wachten ons immers nog bezoeken aan kustplekken als Portland, Bar Harbor en Cape Cod. Ook daar verwachten wij, al eerder gezegd, lobster, lobster en lobster. MET ALLES EROP EN ERAAN, for sure!!!

Ik meldde al boven dit verhaal: All Art Has Been Contemporary. Een wijsheid uit de mond van een ex-voetballer, een waarheid als een koe, nietwaar?

Op deze zondagochtend 25 september gingen wij na een genoeglijk ontbijt (zoals thuis op zondag met cerials, hmmm zo lekker) meteen op stap om om tien uur a.m. de opening van het M.F.A., het Museum of Fine Arts, bij te wonen. Geen offici'ele, maar een gewoon gebruikelijke opening(sklok). Inderdaad piepte en knarste de Green Line-metro ons door de undergroundcurves naar de juiste bestemming. Een op het oog Amerikaans echtpaar even verderop in het metrostel schatten wij ook op museumbezoeker in. We were right. Bij het uitstappen raakten we met elkaar aan de knauw. 'We're from Kansas City, where you're from?'. Hij, want hij was aan het woord, sjeekte ons de hand en stelde zich voor. Een echte Amerikaan, zoals ook Erna constateerde. Zeg maar gerust een echte yank, vulde ik aan.

Jackbedoelde het goed met zijn volle aandacht op ons gericht, hijkon alleen niet wetendat wij zulk geknauw pas na een lekkere kop koffie minder vermoeiend vonden. We vingen nog op dat hij met zijn vrouw rond Cape Cod en Martha's Vineyard had gefietst! Ik zei toch, je ziet steeds meer fietsers in Boston. Op gepaste wijze namen wij wat afstand onder de noemer ' We zien elkaar straks vast in het museum' .

Het enorme gebouw zag er van buiten al groots uit. Op het gazon voor de entree stond een indiaan op de uitkijk. En het was/is genieten in dit prachtige museum met z'n perfecte sfeer. Het deed ons aan het Prado in Madrid denken, dezelfde atmosfeer. Erna raakte verrukt van de Amerikaanse moderne kunst, met genoemde Edward Hopper. In haar voetspoor hopperdehopte ik getrouw achter haar aan.

Met genoegen genoot ik van de pauze in het Garden Cafeteria, waar we elkmet een flinke bekerkoffie `a la Star Bucks en een overheerlijke, droge browny bij sticky omstandigheden onder hetzonnetje in de Calderwood Courtyard wat bijkwamen.

Opeens zag Erna een bijzonder vogeltje, een slag groter dan de diverse musjes die de etensrestjes opruimden. 'Wat zou dat er vooreentje zijn?', vroeg ze mij. Als deskundig ornitoloog grapte ik direct: 'Die daar? O, dat is een grootborstje'. Ik liet de t of de d in het midden. Erna verslikte zich bijna in haar browny.

(So far so good, we 'll see what to do the rest of the day).