De rest van de zondag hebben we wel besteed. Volgens Erna was het zeker 27 graden C., het was in ieder geval plakkerig weer, maar wandelen door Boston Common (het Vondelpark) en het naastgelegen Public Park is voor menigeen een zondagse bezigheid. Overigens nog steeds in een heerlijke ontspannen sfeer. Daarna pikten we de wijk Beacon (of Beacon Hill) die bekend staat om zijn straten met ' kinderhoofdjes' , fraaie voorgevels van de bakstenen huizen en straatlantaarn op gas (ze branden gewoon ook overdag).

Uiteraard pikten we de rode draad weer op en kwamen door het kloppende hart van Boston. Veel mensen op de been, genoeglijk toeven dus als je je een beetje op de ' zijpaden' begeeft. Straatartiesten, filmopnamen voor een politiefilm en de wielerronde van Boston die langsscheurde in regelmatige, korte rondjes. Zie je wel dat fietsen hier steeds populairder wordt!

Om de lekkere trek te stillen stapten we de Ierse pub Kitty O'Shea's binnen, in de richting van de haven, waar Erna - die zich kranig hersteld heeft - weer graag naar toe wilde. Ieder een stevige Caesar Salad genomen om er weer tegen te kunnen. En ik twee ' Samuels' met witte kraag, lekker geprijsd, om loodzware benen van te krijgen.

Via Battery Wharf en langs de BBC (Boston Best Cruises)kwamen we door een drukbevolkte, gezellig aandoende, Italiaans getinte wijk, met veel kroegjes en restaurantjes, waar het zeer levendig was en veel genuttigd werd. Rond half zes zitten ze er al volop te eten!

Daarna raakten we verzeild tussen grote groepen gelovigen die de Old North Churh, onderdeel van de Freedom Trail, aandeden. Niks voor ons, we maakten buiten de kerk rechtsomkeert, en deden onze oordopjes in bij de ge'inspireerde christelijke ' opera'-zanger, die bij debelendende vijver onder de bomen op zijn manier een aria weggaf. Voor ons hoeven zulke dingen niet echt, maar och, de fors uit de kluien gewassen man met paardenstaart deed wel zijn uiterste best. In de USA moet je iedereen zijn vrijheid laten, nietwaar? Live free or die, o nee, zo heet het op de autonummerbordenvan de staatNew Hampshire. Boston ligt in Massachussets, die staat heet ' The state of Spirit'. Vandaar die spirituele zangerd natuurlijk.

We zijn het Paul Reverse House gepasseerd, ook aan de ' rode lijn' gelegen, niet binnengetreden, veel te druk. Je moet steeds keuzes maken, vooral de goede, en we moesten ook nog een flink eindje te voet om uiteindelijk bij ons vertrouwde metrostation in Park Street te komen.

Het allerverste deel van de Freedom Trail hebben we dus gelaten voor wat het was/is: veel te ver. Die genoemde vier kilometer klopt ook zeker niet, het is beslist meer. Vanuit de verte zagen we trouwens wel de gedenkzuil van het Bunker Hill Monument en de drie masten van de driemaster (da's logisch, h`e?) USS Constitution.

Eenmaal thuis in ons Holiday Inn Express-nestje werkten we met genoegen belegde broodjes, een glaasje wijn en een flink glas water naar binnen. We gingen vroegtijdig onze laatste Bostonian nacht in.

Morgen (op dit moment dus) roept de huurauto ergens in de buurt van het vliegveld (dat wordt dus weer met koffer en tas sjouwen, en creditcard bij de hand houden, ha ha). We hebben uitgevogeld dat we de eerste autodag niet al te ver gaan - lijkt ons verstandig, de leeftijd, h`e - en beogen naar Salem (heksendorp) en Gloucester (haventje aan zee) te gaan.

Of we er dan ook in slagen om met dezelfde regelmaat en zo uitgebreid te berichten, is aan mijn grote twijfel onderhevig. Er moet immers kaartgelezen worden(Erna in charge), gestuurd, gegast (niet te hard, hoge boetes) en geremd (Peter met z'n rechtervoet en de automaat), eethuisjes ontdekt enovernachtingsplekjes opgezocht. Druk, druk, druk in een tot nu toe spannende, enerverende, inspannende, maar zeker indrukwekkend geslaagde vakantie.

De grote vraag voor jullie: hebben ze overal in de VS vrij toegankelijke computters met internetverbinding? Zo ja,blijf dan lekker meereizen!!!

See you, bye, healthy Ernie and Samuel Peter