Donderdag 29 september, 16.00 uur. Vanwege aanhoudende regen, die een uurtje geleden startte, zijn we opnieuw in de plaatselijke bieb neergestreken. De lobster van gisteren is ons goed bevallen, dus gingen we vanochtend met frisse moed op pad om een ticket voor Acadia N.P. aan te schaffen. Daartoe moesten we een paar mijl terug rijden, waar de Loop Road door Acadia vanuit het bezoekerscentrum begint. Ik geloof dat ik ergens gelezen heb dat er vijf miljoen bezoekers per jaar komen. Dat zou kunnen kloppen, want ook nu liep er veel volk in en bij dat bezoekerscentrum. Gelukkig tikten wij vrij snel een kaartje van 20 dollar op de kop, hingen die aan de autospiegel - aan de binnenspiegel uiteraard - en wisten dat, als wij een week zouden blijven, wij dit park met dit zelfde kaartje ook een week per eigen auto zouden mogen betreden. Slim systeem: stevige prijs voor 7 days, of je wil of niet, g'e'en 1-dags-vliegen verkrijgbaar.

Wij dachten aan een dag voldoende te hebben, maar ... Het is hier verschrikkelijk mooie natuur, en je rijdt je een rotje in slakkengang om zoveel mogelijk moois te zien. En ja hoor, zijn we er eindelijk, beklimmen we als eerste bestemming met onze Chevrolet Mount Cadillac (465 m.), raken we helemaal in de wolken. Helaas, letterlijk. Van een fabelachtig uitzicht komt niets terecht. Koude mistflarden strelen onze kuiten, de hikers - velen met Nordic Walking-stokken - hebben het ook niet echt naar de zin.

Niettemin volgen wij de Loop Road, totale route ca. 43 kilometer, zo goed mogelijk op zeeniveau, om zoveel mogelijk te kunnen zien. Het zonnetje doet dit keer niet mee. Ernie en Sam zitten eindelijk in Acadia en de zon zal wel in Holland schijnen. Met Holland bedoel ik natuurlijk Nederland, want ik weet dat er 28 Hollands in de Verenigde Staten zijn, waarvan een viertal in de staten waar wij doorheen komen. Is het nog te volgen?

Jammer, jammer, jammer. We plannen om morgen een nieuwe poging te wagen. Zeker nu het in de middag - overigens volgens de weersverwachting - ook nog begint te regenen. Dat maakt de boel natuurlijk wat somber. Wij begrijpen dan ook volkomen dat het nu het moment voor de haviken hier is om met hun ' flurry of migration' te beginnen. We hebben wel geen E-N-woordendictionary bij ons, maar we begrijpen wat die vogels bedoelen.

Erna is inmiddels zo verstandig om voor een kwartje een spannende detective in de hal van de bieb op de kop te tikken - SUPER SALE AANBIEDING -, zodat ze straks als het nog regent onder de dekens de uurtjes kan doorkomen (NB. Tegen de tijd dat ze al die toch wel heel kleine lettertjes allemaal heeft gelezen, kan het niet anders dan dat ik allang lig te ronken).

Nu gaan we weer overdenken of het wel/niet lobster wordt, want je wordt er hier op alle hoeken mee doodgegooid. Eigenlijk is het ook nooit goed, h`e. Je zou bijna denken dat wij verwende krengen zijn. Eg nie!!!