Here we are again, na een paar daagjes off. Zoals gezegd, je moet maar een computter tegenkomen. Het is hier de VS, h`e. Ja, ja, jullie een mooie nazomer, en wij hier bakken met regen. Nou ja, bakken ... zo erg is het ook weer niet, maar het zou stukken beter kunnen/mogen.

Twice in our life was Mountain Cadillac op vrijdagochtend 30 september, niettemin ook weer weinig zon. Voor de liefhebbers: we hebben best wel foto's geschoten, alleen zijn we pas van plan om die thuis in de kontekst te plaatsen. Even geduld nog dus, s.v.p.

Van Mt. Cadillac gingen we naar de White Mountains. Dan kun je zien dat het hier allemaal even mooi is. Geweldige natuur, aardige mensen en tamelijk rustig door de geringe bevolkingsdichtheid. Het autorijden gaat dus ook prima en uitermate ontspannen. Af en toe schiet je behoorlijk in de lach. Wanneer je een bord langs de weg ontdekt met MARY'S TROPHY'S en je even later ziet dat ' Marietje' op haar gazon een heel assortiment grafstenen heeft uitgestald, nodigt dat niet direct tot een (koffie)stop uit.

Zij het bescheiden, maar de kleuren van de foliage zijn ondanks het matige weer goed te ontdekken. Een aparte, prachtige wereld. We hebben tot nu toe - maandag 3 oktober, 12.00 uur - elke dag een stuk gekoerst, want we willen ook zo veel. Van de White naar de Green Mountains, via aanduidingen op de kaart als Damascus, Etna, Canaan en Mexico kwamen we in het plaatsje Rumford terecht, pal bij een sprankelende waterval. De chef in het info-center, Peter Perry, wees ons de weg naar Gorham. Hij vond eigenlijk dat we een weekje moesten blijven als we de voortschrijdende Indian summer (nu nog herfst) wilden zien. De volle gloed van bossen in vuur en vlam is er inderdaad slechts hier en daar, maar om daar nu een week ter plaatse voor te blijven ... hoe mooi de rijen witte berken ook langs de wegen staan.

Trouwens, als jullie nog in zijn voor een leuk verhaaltje:

Naast het infocentrum van Rumford staat een grote reus (ik heb hem op de foto). Het verhaal gaat dat die reus, Paul Bunyan in Bangor is geboren (zijn we ook doorheen gekomen). Paul was zo groot bij zijn geboorte dat er zeven ooievaars nodig waren om hem af te leveren.

Tijdens een winter in Maine was het zo koud dat de sneeuw blauw kleurde. Terwijl Paul in de bossen was, vond hij een baby-os. Dat osje zag ook blauw van de kou. Paul bracht hem thuis en warmde het diertje op. Toch bleef het beestje blauw, daarom noemde Paul het ' Babe the Blue Ox!'.

In Rumford - waar wij dus stopten - is Babe met Paul herenigd. Staat Paul reuzengroot bij het infocentrum, Babe is na vijf minuten wandelen verderop in Rumford terug te vinden.

Aan die wandeling hadden wij geen behoefte. Toch is het een slimme manier om toeristen het plaatsje Romford binnen te lokken, nietwaar?

Onderweg ben ik nog wel een keer geschrokken. Vergat ik te stoppen voor een stilstaande schoolbus. Het gele kreng stond aan de andere kant van de weg. In Amerika ben je verplicht als hij stopt, dat het verkeer van beide kanten ook stopt. Rode lichten aan de bus en uitklap-stopborden geven dat aan, ik had even niet opgelet. Zonder problemen gelukkig.

De Amerikanen willen hun kindertjes veilig laten in- en uitstappen. Met hun fauna, vooral eekhoorntjes, nemen ze het niet zo nauw. Die zie je her en der als vloerkleedje geplaveid zoals de Ozzies down under de possums en wallaby's platrijden. Ach ja, elk land z'n gewoonten.

Zaterdag 1 oktober zijn we in Gorham voor ons doen laat opgestaan (7.40 uur). Het had 's nachts flink geregend. Onderweg langs Mount Washington en op de Kancamagus Highway was het ook redelijke miezer-mis`ere. Zeg maar een misery-tour, hoewel de omgeving sterft van de schoonheid.

We bereikten uiteindelijk de 'Aerie Inn of Vermont' in East Dorset, een voor ons doen luxe onderkomen in de prachtige, stille natuur. Eigenaresse Carol wees ons op haar lijfspreuk: ' 'Enter as strangers, leave as a friend!'. Ze vertelde ons dat er zelfs met enige regelmaat een beer bij haar Inn rondscharrelt. D'at vind ik nou leuk. Naast een noodstop voor een overstekende moose lijkt een ontmoeting met een beer mij helemaal het einde.

Toch waren we op zondagochtend 2 oktober na een heerlijk lange nacht opgelucht dat Carol ons op z'n Amerikaans om-hugde. We mochten als vrienden vertrekken, ze had even graag gewild dat we nog wat langer bleven.

Het vervolg van onze reis voerde langs Peru, Jamaica, Londonderry, dus soms dacht je: h`e?

Via alternatieve koffie in Brattleboro verscheen na Pittsfield de zon gelukkig weer ruimhartig. We hadden slechts een deel van de Mohawk Trail, het oude indianenspoor, kunnen doen, want de natuur heeft hier her en der nog al huisgehouden. Stormen? Regens? We weten het niet, maar de rivier had het nodige van wegdekken en huizen weggeslagen. Erna denkt dat het Irene was, maar die is toch voor de lieve vrede?

Jeetje, en toen op zondagmiddag Hancock Shaker Village, waar Rebecca de ' dienst' leidde. Wat kon die dame kletsen. Ze legde alles uit over de Shakers, niet te verwarren met Quakers, zodat we ons na een half uur losmaakten uit het gezelschap toehoorders en onze eigen weg shaketen. Uiteindelijk wilden we ook weer op tijd een slaapplekkie vinden, wat eventjes voor Albany (grote stad, enorme skyscraper en fraaie skyline) lukte. Voor alle zekerheid maar een kaart van de staat New York aangeschaft, want we blijven ver van de Interstate Highways.

's Avonds een tilapia hollandaise genuttigd in de IHOP, waar Shannon ons bediende, als lachebekje.

Nu, op maandag 3 oktober, zijn we op weg naar Niagara de (net vernieuwde) bieb in Morrisville binnengestapt om jullie weer even op de hoogte te brengen. We kwamen langs Amsterdam, Rotterdam, Watervliet, dus de wegenkaart kwam goed van pas. Voor je het weet, ben je thuis.

Voor ons archief heb ik een foto van de bibliotheekgevel gemaakt; die geeft nog een beeld van de oude, zeg maar antieke bibliotheek (de nieuwbouw zit aan de achterkant).

Wij vervolgen onze weg en hopen woensdag heel veel water naar beneden te zien komen. Dan kan het ons niet genoeg zijn, want vandaag is het al de hele dag droog (de regen is vannacht gevallen) en voor morgen wordt nog meer verbetering verwacht.

That's it, bye, greetz van Ernie en Peter