In de 'Rumford Falls Times' van woensdag 28 september j.l. wees Erna mij op de voorpagina. Onder de veelzeggende kop ' Seattle 2 Maine' stond Brian Phelps (62) uit New Hampshire in kleurenfoto met zijn bepakte fiets en een fietshelm op. Hij poseerde precies voor de waterval van Rumford bij het Information Center, waar wij ook onze toevlucht tot informatie namen.

Phelps was bezig een solo-fietstocht van west naar oost dwars door de VS te maken, van Seattle naar Maine. Voor Amerikanen - eigenlijk non-fietsers, die automobilisten -is dit tamelijk bijzonder. Vandaar het artikel op die voorpagina.

'What have I done in my life to make a difference?', vroeg Phelps zich af toen hij in maart 2011 net als zijn baas vervroegd met pensioen moest gaan. Zijn baas nam de camper om door het zuidwesten van de VS te toeren. Phelps pakte zijn dertig jaar oude fiets, vloog naar Seattle en startte zijn fietstocht op 1 juli j.l. Hij dompelde zijn achterband in de Pacific Ocean. Als hij straks finisht in Bar Harbor wil hij zijn voorwiel in de Atlantische Oceaan onderdompelen. Voor dit laatste zo ver is, heeft hij nog een stukje te gaan.

En voor hij naar zijn huis in New Hampshire terugkeert, wil hij Cadillac Mountain per fiets beklimmen (wij weten van pffft) om een zonsopgang waar te nemen. Daar is immers de plek waar men in de VS als eerste de dagelijkse zonsopkomst kan zien (als het helder zicht is, ha ha). Ons is dat niet gelukt, a. omdat wij er tot twee keer toe niet vroeg genoeg waren, en b. omdat er een laaghangende bewolking rond de berg cirkelde. Wij wensen Brian Phelps bij zijn moedige poging derhale alle succes van de wereld.

(www.crazyguyonabike.com)

Nog even over de koning van de menukaart

New England is echt geweldig om doorheen te reizen. Bovendien hebben we het al vaker gezegd: een van de traktaties is de kreeft. Gemakshalve op een broodje of in een salade. Maar de voorkeur is puur, nog niet ontschaald noch ontschaard.

De lobsters worden vrijwel overal aangeprezen, bij uitstek aan zee. Tot aan het schreeuwerige toe prenten afbeeldingen op viskramen en restaurants bewoners en bezoekers in wat de koning van de lokale menukaart is. Van Boston, de Kennebunks en Cape Cod tot in het noordoosten van Maine concurreren uitbaters om de smakelijkste kreeften.

In New England is het nog altijd traditie dat de dieren levend het kokende water ingaan. Dus Marianne Thieme, don't look at Peters website!

(NB. Pas tijdens het koken verandert hun kleur van groen of bruin, soms blauw of geel, in oranjerood).

Gemiddeld worden lobsters van twee tot drie pound geserveerd. Wij hebben het gemerkt. Het eetbare lijf gaat nog vrij gemakkelijk uit de schaal. Om het vlees uit poten en scharen te krijgen, vergt enige instruktie en de nodige behendigheid. Het begeleidende eetgerei lijkt trouwens uit een 18e-eeuwse tandartsenpraktijk te komen.

Over de Mohawk Trail

Dit is een mooie toeristische route in het noordwesten van Massachusetts. Het bijna honderd kilometer lange trajekt voert van de grens met de staat New York tot de Pioneer Valley. Door een wegafzetting vanwege onbegaanbare stukken hebben wij slechts een deel kunnen afleggen.

De weg volgt een al eeuwenoude handelsroute van indianen door de Berkshire Mountains. Hier leven zelfs zwarte beren en rode lynxen. Het oorspronkelijke pad is in 1914 langs route 2 geplaveid.

De Mohawk-indianen streden in de onafhankelijkheidsoorlog aan de zijde van de Britten tegen de Amerikaanse kolonisten. Deze indianen worden veelvuldig betrokken bij de bouw van wolkenkrabbers. Dit heeft een eenvoudige reden: zij kennen geen hoogtevrees.

Over de Shaker-leefstijl

Grondlegster van de Shakergemeenschap in de VS was de in Engeland geboren Ann Lee (1736-1784). Ordening en eenvoud waren van groot belang bij de ascetische denkwijze van de Shakers. Zij verschilden van de puriteinen, want ze lieten wel kleur en comfort toe. Technische snufjes waren zelfs ronduit favoriet. De Shakers reden als eersten in auto's en beschikten over elektriciteit. Duurzame energie was ook in hun tijd al een thema!

Nog iets meer over Ann Lee. Mogelijk hebben negatieve seksuele ervaringen tot haar latere opvattingen bijgedragen. Zij maakte zelf acht zwangerschappen door, waarvan er vier tot miskramen leidden en geen van de vier andere kinderen werden ouder dan zes jaar.

Lee sloot zich aan bij de sekte van James Wardley. De Heilige Geest verdreef de zonden uit het lichaam van de celibatair levende gelovigen, wat af te lezen zou zijn aan het schudden ('shaken') en sidderen dat ze overkwam tijdens hun diensten, waarbij ze visioenen hadden.

De Shakers, niet te verwarren met Quakers, leidden een celibatair communebestaan. Mannen sliepen, werkten en aten op de mannenafdeling, vrouwen hadden hun eigen afzonderlijke verblijfsruimtes. Onderlinge contacten lagen veeleer in een broer-zusverhouding (brethren and sistren). Er waren wel kinderen in de gemeenschap, doordat soms gezinnen toetraden of weeskinderen werden opgenomen. Die kinderen werden geheel vrijgelaten in hun keuze: als volwassene in de gemeenschap blijven of de wijde wereld intrekken.

Rebecca vertelde ons deze aspecten in een woordenstroom als de Niagara, zonder onderbreking, zonder te haperen. Zij kon zelfs van het Engels op het Frans of Duits overschakelen, maar daar had geen der ongeveer dertig toehoorders behoefte aan.

Toen ik ineens een visioen kreeg, en om te voorkomen dat Erna en ik samen zouden gaan shaken, zijn wij halverwege Rebecca's uitleg uitgestapt (met ons nog een viertal) om de wereld in te trekken, Hancock Shaker Village uit, want hetstond ons nietaan om al te lang in deze in 1783 opgerichte nederzetting te verblijven. Het was de derde in een reeks van negentien utopische gemeenschappen in het noordoosten en midwesten van de VS. Wij hielden het bij een stop in deze ene voor gezien.