Noem vandaag gewoon de 'Battle of Bennington'. In Bennington vonden we zonder slag of stoot de Kirkside Motor Lodge om in muffe geuren de nacht door te brengen. De plaats ligt verscholen in de zuidwesthoek van het Green Mountain National Forest, aan de grens met Massachusetts en New York State.

We bezochten hier vroeg in de morning, het was nog frisjes, een enorme stenen obelisk, het 93 meter hoge Bennington Battle Monument, dat zich hoog boven het district uit verheft. Het werd in 1891 gebouwd, toen het grootste oorlogsmonument ter wereld. De obelisk herdenkt een slag in augustus 1777: koloniale strijdmachten tegen het Britse leger enzijn bondgenoten. Per lift togen we naar boven, vanwaar we een schitterend panorama over Vermont, buurstaat New York en Massachusetts hadden.

Turbulente tijden van de Revolutie komen ook tot leven in het Bennington Museum and Grandma Moses Gallery. Er hangen tientallen schilderijen van de beroemde na'ieve kunstenaar Anna Mary 'Grandma' Robertson-Moses (1860-1961), een boerin die met landschapsschilderen als hobby begon toen zij al in de zeventig was. In 1961 overleed zij op 101-jarige leeftijd, ze had zo'n 1.600 kunstwerken op haar naam (Cor: Erna wilde hier heel erg graag ook naartoe. Ik denk te weten waarom. Zij dicht jou de haalbaarheid van de status van deze Granma ook toe. En ik ben het dikmet Erna eens, zoals altijd ... ha ha).

Verder gingen we aan de rand van Bennington naar het 'Covered Bridge Museum' (Museum of Art en Covered bridges in de volksmond), waar een paar karakteristieke bruggen en elanden in verschillende uitdossingen staan. Vernuftige bruggen, waar er in Vermont ooit zeshonderd van stonden, discrete schuilplaatsen voor verliefde stelletjes (wat een gezoen vond daarplaats!). Nu zijn er nog honderd van die bruggen over (waardoor het gezoen in Vermont enorm is teruggelopen). Daar staat tegenover dat hier een enorm aantal kleurrijke elanden pas op de plaats maken (nee, die zoenen niet, ze staan eenzaam en alleen op opvallende plaatsen in de stad). Erna is heel Bennington doorgewandeld - ik kon haar haast niet bijhouden - waarmee ze er 28 telde.

Ik kan nog een aantal grappige ervaringen verhalen, maar heb daarnu helaas geen tijd voor in de bieb van Millerton. Eventjes vergat ik mijn concentratie, sprak iets te luid tot Erna, en ogenblikkelijk keek een mede-computteraar met boze, verstoorde blik om om mij duidelijk te maken dat ik hier niet thuishoorde. Wij reizen nu, 16.30 p.m., onmiddellijk door om verderop naar het zuidoosten een slaapplekkie te vinden. Zal niet meevallen, want het weekeind is begonnen en het is - zoals de hele dag - weer schitterend, stralend weer geweest (met koude nachten).

Hartelijke groeten van ons beidjes, vooral al onze trouwe lezeressen. Bye, bye, P&E