Ik was jullie nog een verhaaltje verschuldigd uit Bennington, waar op 16 augustus 1777 een stevigebattle plaatsvond. Na een flink ontbijt in de Main Street van dit historische plaatsje in ontbijtcafe de 'Full Belly' (hoe verzin je die naam) stegen wij zoals eerder vermeld op in de 93 meter hoge gedenknaald ter plaatse. We waren niet alleen, moesten keurig in een rijtje wachten, want het antieke liftje bood naast de liftboy slechts plaats voor acht passengers. Humoristische Amerikanen, waar 'liftboy' Bernie Bourgeois wel mee wist om te gaan. 'Ik sta hier elke dag in deze beperkte ruimte (zeg een bij twee meter), maar ik ontmoet people from all over the world'. Waarop zo'n humorvolle Yank riposteert met: 'Some of them you like, some you don't, isn't it?'.

'O yeah', isBernie's antwoord. 'But I have one question for you. How many stones, you think, they used to finish this monument?'.

One said: 'About 40.000'. Another one: 'O no, much more. I say 300.000'.

Bernie smiled his smile. 'Just ONE, you know! I asked to FINISH it, didn't I!'.

Zo had ik in het postkantoortje van Bennington ook een grappige ervaring. Wachtend in de rijop mijn beurt om wat postzegels te kopen, ving ik op dat de loketbeambte juist op deze dag jarig was. Toen ik dus aan de beurt was, zei ik: 'Hi sir, how are you today? Congratulations with your birtday!'.

Weet je wat de grijzende, grijnzende grappenmaker zei? 'Thank you, mister. Just one more year and I can buy myself a bottle of beer legally' (Hij moet vandaag zo dik in de vijftig geworden zijn, als hij al geen 60+ is). Je moet wat van je dag maken, nietwaar, als je in je uppie zo'n balie met van alles en nog wat op postgebied bestuurt. Ik moest in ieder geval om hem (glim)lachen.

Keren wij terug naar Providence, dat door Providence River in twee'en wordt gedeeld. Het centrum ligt op de westelijke oever, College Hill met een groot aantal 18e eeuwse huizen in het oosten (waar onder Benefit Street). Aan Benefit Street's Mile of History staan meer dan honderd huizen die in stijl vari'eren van koloniaal en Federal tot neogrec en Victoriaans. Het westelijk van de rivier gelegen centrum heeft diverse opknapbeurten ondergaan. Sinds 1983 is er bij elkaar een miljard US-dollar in gepompt. Daardoor is met de historische gebouwen, het groen, de voetgangersgebieden en de markten een levendige kern ontstaan met een zich ontwikkelende kunst- en amusementswijk.

In het groene westelijkedeel ontdekten we bij het 'Station' met gebruik van een kopje koffie op een buitenterras de enorme drukte van veelal in roze outfit gestoken jongeren, die een sponsorloop onder de naam van Gloria Gemma ter lengte van vijf kilometer door de stad aflegden. Het geheel was bedoeld in de strijd tegen de kanker. Wie die Gloria was, hebben we niet ontdekt.

Providence was een geweldige ontdekking als tussenstop op onze route. Erna genoot opnieuw bijzonder van een fraai museum, waar we - ik kon dus zeer meegenieten - naar eigen wil toegang voor mochten betalen (in plaats van normaliter 9 dollar voor een adult en 8 dollar voor een senior, which is me!). Dat is iedere zondag bij binnentreden voor elf uur a.m. de regel, een GOUDEN regel voor Hollanders, ha ha. Moderne kunst met impressionisten (Monet, Manet,Renoir, Rodin), een turkooise hippo (Erna kocht zijn ansichtkaart), Rietveld en Winslow Homer again, voor weinig geld (wel wat, hoor). En boe-ken-leg-gers, echt bijzondere.

Daarna sjokten we in de hitte door Benefit Street met zijn bijzondere huizen, en testten we onze kuiten omhoog naar College Hill waar we in College Hill Cafe koffie en eensandwich gebruikten. Het College Green van de universiteit, een soort parkje, ademde drukbevolkt met liggende, luierende, lezende, liefhebbende, lamentabele enlekkerbekkendeleerlingen een lelaxt sfeeltje uit (er waren ook veelChineze leellingen, en een Zwitserse studente waar we een babbeltje mee maakten).

Terugkerend naar onze rental auto in de North Garage (level 1, laan 5) bij The Westin op Emmett Square liepen wij door een ander parkje vlak langs de Providence River. Laat daar nu net de 'Commemoration of the life, death, pardon and legacy' van John Gordon door de Ierse gemeenschap van Providence plaatsvinden. Van half drie tot over half vier p.m. werd onder een stralende zon veel gesproken en helaas korter gemusiceerd op de plek van the Rode Island Irish Famine Memorial, gesponsored door het R.I.I.F.M.C. (zie hiervoor, de C. staat voor Committee).

John Gordon was een arme, Roman-Catholic Ier, die met zijn ouders, broers en zus naar de VS was ge'emigreerd. Hij is 166 jaar geleden onschuldig ter dood veroordeeld (vonnis op 14 februari 1845 voltrokken) en ontving zodoende van de jury een 'stukje grond van zes bij drie feet' (zijn laatste rustplaats). In juni 2011 kreeg John Gordon zijn 'Pardon by the Governor'.

Na een welkomstwoord van dr. Donald Deignan (nooit van gehoord) spraken achtereenvolgens dr. Patrick T. Conley, Peter F. Kilmartin, Peter Martin en Ken Dooley (ook nooit van gehoord) hun herdenkingswoordje waar geen einde aan leek te komen. Gelukkig was de middag stralend en de rivierin rustige kabbelstand. Daarna werd de 'Gordon Flagstone' door laatstgenoemde drie personen onthuld. Een uitgenodigde zanger ('Garda'?) speelde op gitaar 'The Fields of Athenry'.

Wij genoten op onze manier van de rust van dit bijzondere schouwspel langs de rivier. Hoewel uitgenodigd gingen wij nietmee naar de receptie na afloop in O'Rourke's Pub in Pawtuxet Village te Warwick. Wel keuvelden we nog wat woordjes met enkele dametjes op leeftijd van Ierse origine, die bijzonder gelukkig waren ons Hollanders met zo'n prachtige reis in Providence te hebben ontmoet en gesproken. 'O dear, o dear, how wonderfull', sloegen zij hun handjes tegen hun verbaasde mondjes. Erna genoot zelfs het voorrecht om met een 'Ierse' Korea-veteraan, die zijn arm spontaan om haar schouders legde(o jee, o jee), op de foto te gaan. Medaille verdiend, Ernie.

Bij het avondeten naast ons Motel ontmoetten ene Adams en ene Samuel elkaar aan de bar. En ja hoor, zij bestelden een Samuel Adams. Mr. Adams en zijn vrouw hadden hun dochter in Seekonk zien deelnemen aan een stockcar-race. Dat deed dochterlief gedurende het seizoen elk weekeinde. Haar vader is eigenaar van de stockcar(?) en volgt zijn dochter met moeders ieder weekend op de voet (op het gaspedaal).

Met duim en wijsvinger gaf Adams aan dat de hobby hem een lieve duit kostte. Grijpstuivers zelfs. Serveerster Brady lachte ons vanachter de tap als een Amerikaanse comedienne menigmaal toe. Zij droeg een donkergekleurd T-sportshirt met in grote cijfers het nummer 12 op haar brede rug en borst(en). 'Tom Brady is the very best', stelde zij keer op keer met volle overtuiging. Ik weet nog steeds niet over wie en welke tak van sport zij het had, maar zij was superfan van haar idool.

Vandaag, maandag 10 oktober, is verlengd weekend voor veel Amerikanen. Een extra vrije dag vanwege Columbus Day. Aan de kusten van New England zal het zeer druk zijn, want de zon schijnt nog steeds uitbundig en de temperaturen lopen tot recordhoogten op. Het tv-weerrapport meldt trouwens dat Florida onder stormen en slagregens gebukt gaat, net als de VS-westkust, dus kijken wij handenwrijvend van plezier toe. Hebben wij dus (eindelijk) even mazzel, ook al heeft een onbekende dader (insekt?, food?) zowel bij Erna als bij mij voor enige vreemde rode bulten/bultjes gezorgd. Het jeukt soms, dat is minder plezant. En ik heb er een op mijn geschonden aangezicht, ophet puntje van mijn neus dus.

Vandaag zit ik op het puntje van mijn stoel. Het bezoek aan Providence was een welkome verrassende ervaring. Inderdaad betrof het een stad waar je als toerist niet aan voorbij moet gaan. Nu laten wij op weg naar Cape Cod in ons keuzepakket Newport met zijn overdadige historische rijkdom van huizen als kastelen aan onze neuzen voorbijgaan. Wij koersen aan op de brullende branding voor de kusten van Orleans en Eastham, zoals de uiterst vriendelijke Ierse dame ons gisteren allerhartelijkst uitlegde. 'Vergeet vooral niet bij de Portugees vis te gaan eten', tipte zij ons. Bij het woord lobster haalde ze eigenlijk haar neus een beetje op. Niet dat zij dat echt deed, daarvoor was ze veel te statig. Maar zij mompelde wel iets van: 'Lobster is lobster'. Veelzeggend genoeg.

Well, it is a long way on Cape Cod. The sun is shining, the season ended. Maar wij vonden onze plek in Eastham, in Captain Quarters, waar een vriendelijkeHelen ons ontving en de weg wees. Heerlijk rustig, verhoudingsgewijs goedkoop, met ontbijt, internetgebruik en vrij koffie en frisdrank op elk gewenst moment. Wat wil een mens nog meer? Nou ja, de vermoeienis van zo'n indrukwekkende reis even eruitranselen, Dus op naar de stilte van de kust, waar het heerlijk zitten, bijkomen, uitademen en genieten is. Helaas duurt het te lang voor het 'sunset' is (schijnt hier heel mooi te zijn), maar voor vandaag houden we het bijtijds, na een heerlijke maaltijd voor gezien. Morgen roept Provincetown (P-town, zoals ze hier zeggen), vanwaar wij mogelijk aan whale-watching gaan doen. Of niet, we zien wel. In ieder geval zien we af van een bezoek aan Nantucket of Martha's Vineyard. Kost veel tijd, weer autorijdenin de hitte (komt een beetje de gekwetste neus uit), etc., en Cape Cod als eiland op zich, ook al noeme ze het geen eiland,is al geweldig genoeg.

So you will hear from us again soon. Jullie liggen nu (drie uur 's nachts, hier negen uur p.m.)al ruim te, en wij gaan zo dadelijk slapen. En we zijn heel blij: Helen heeft ons een rustige kamer beloofd. Dat zal lukken, daarvan zijn we overtuigd. Want dat tref je dus niet overal, h`e!Make love, no war. Love andpeace from Kaap Kabeljauw.