Na een heerlijke nachtrust in complete stilte vroegen wij ons voor dinsdag 11 oktober af of het een mooie dag zou worden. Het moest en het zou. Het moest vanwege het weerbericht: voorlopig laatste zonnige dag. Het zou vanwege ons plan: een ultieme wens. De Atlantische Oceaan op om een queeste naar whales te maken. Onze laatste kans, want woensdag is regen voorspeld, net als voor donderdag, de dag waarop we naar huis reizen.

WWW.PETERENERNA.NL

WOW

WWW = WERE WHALE WATCHING!!!!!

En we zagen ze, een koppel humback whales, van heel dichtbij, spuitend en proestend, onverwachts boven komend, dan weer onderduikend, de punt van onze boot besnuffelend, vet, cool en te gek.

Vier uur zijn we vanaf de MacMillan Wharf op de Dolphin VIII onderweg geweest. Het was groots. Machtig mooi weer, machtig mooie belevenis. Wat een enorme zoogdieren, vreedzaam in hun waterkommetje levend.

Als toetje vond ik ook nog bijzonder dat bij terugkomst vlak voor de kust van Cape Cod zicheen 'kleintje' vertoonde. Onze gids en walviskenner Liz - leuke meid met prima deskundigebabbel - noemde de naam van het dier(tje) dat zij en ik zagen - velen misten het moment -maar die naam ben ik kwijt. Ik ben ook zeker geen kenner.

Na Niagara Falls was dit opnieuw een 'once-in-our-lifetime'-experience. WOW, WOW, WOW.

Weet je, fotograferen als amateurtje op een dergelijke schuit met tientallen overenthousiaste - soms zelfs orgasmekreten slakende dames, nou ja, dames- is een lastige opgave. But we can say: 'We 've got him! We 've got the whale, zijn staart, zijn rug, zijn snuit. Gespot, vastgelegd op de kiek. Great, great, great.

'Kaap Kabeljauw' steekt als de gekromde arm van een gespierde man in zee.Sommigen zien er ook de vorm van een lobster in, maar die hebben er wellicht te veel gegeten. Rond Cape Cod hangt in ieder geval een bijna mythische sfeer. Je vindt er liefst meer dan vierhonderd kilometer wild en eenzaam zandstrand, een groot deel slechts beschikbaar voor eigenaren en huurders, eigenlijk te gek voor woorden.

Onze dinsdag 10 oktober begon heel rustig, na een rit langs de kust over de 6A bereikten wij op onze slofjes het Pilgrimmonument en -museum in Provincetown. De klim in de 75 meter hoge Toscaanse toren - een wandelingetje van ruim tien minuten over 116 treden in strijd met de zwaartekracht, geen lift aanwezig, dus weer: this is (not) America - resulteerde in een fraai vierzijdig uitzicht. Bij heel helder weer zou Boston zelfs te zien moeten zijn, dat is ons niet gelukt (leesbril vergeten).

P-town is inderdaad bijzonder. Kinky, trendy, weet ik veel welke termen je er tegenaan mag/moet gooien. In ieder geval is het heel apart. Volendam en/of Fremantle zijn er niets bij. Winkeltjes, galerietjes, cafe's, restaurantjes, speelholen, theatertjes. De meest gekke dingen, zaken, aankondigingen en vooral vreemde types. Je zou er bijna voor vluchten als je je niet in zo'n tolerant sfeertje zou voelen. Het kan allemaal, inclusief de aanwezige overdosisuit dezich flink doen geldende gay-scene. Dan 'zien' je dus nog eens wat, maar durf je geen foto te maken.

We eindigden onze enerverende dag met een wandeling door dit crazy oord, schilderachtig en daardoor ook in de herfst nog drukbezocht. Zomers moet het hier (en overal op Cape Cod; dertien miljoen bezoekers per jaar) een volstrekt gekkenhuis zijn. Provincetown zelf heeft 3.600 inwoners. Nog voor de eerste wereldoorlog was het Amerika's bekendste kunstenaarskolonie.In Commercial Street - de straat where the action is - verwenden wij ons na de frisse boottocht met een frisse ijsco. Daarna lieten we de vermakelijke en bizarre figuren van allerlei soort achter ons en keerden terug naar Eastham, ons honk onder de naam van Captain Quarters, waar mrs. Helenover ons waakt.

Het einde van onze magnifieke reis is in zicht. Het kan nu al niet meer stuk. Opnieuw gaan we lekker, vooral tevreden en voldaan een tukkie doen. Dromen over een oceaan met blauwe golven, waar af en toe een grijze onderzee'er de kop opsteekt en een signaal met zijn misthoorn afgeeft: de majestueuze WHALE!

(O jee, nu heb ik mijn camera in Provincetown laten liggen. Zal ik hem ophalen, of niet? Erna heeft gelukkig ook foto's gemaakt, dus ik denk er nog even over na).