Sim, sim, vandaag was wel de mooiste dag: blauwe lucht, volop zon dus en géén wind, althans niet in de ochtend. Dus: vakantie, óp naar het strand om de hoek, even voor Santa Lucia, de heilige Loesje, die een schitterend bungalowdorpje voor zich duldt, Pedra del Rey geheten, waar we eerst even om de hoek keken, omdat daar een dozijn campers het uitzicht op de lagune van de bungalowbewoners benamen, campers die voor de helft uit Hollanders bestonden, het waren dan ook onbezoldigde kampeerplaatsen, waar in Portugal een hoge boete op staat, maar waarvoor er veel te weinig politie rondhuppelt, en wij dus meteen even gecheckt hebben of tante Tiny met levensgezel tussen de koopjesjagers stond, maar nee, dat was niet het geval. Zo, nu heb ik meteenmijn langste zin ever geformuleerd.

Na een babbeltje met een Hollands echtpaar met een schitterende camper van een jaar jong, je zou er zo jaloers op worden (op die camper), gingen we ons vertrouwde pontonbruggetje over, sloegen het boemeltje over, namen de benenwagen voor een mijl in een kwartier en wandelden daarna een paar honderd meter langs het eindeloze strand (in dubbele betekenis), waar we ons bij een duintopje installeerden. Grandioos. (Schelpen)visserbootjes voor onze neus, een notoir gebrom van hun motortje om de sleepnetten aan te trekken en verder rust, ruimte en schelpen, honderdduizenden schelpen, waaronder als eerder gezegd hele, hele mooie. Erna heeft ongeveer 25 kg in haar rugzakje verstopt en hoopt zo huiswaarts (Holland bedoel ik) langs de douane te komen. Ik zal net doen of ik er niet bij hoor, want een paar schelpjes, ok, maar ... ach, ze liggen nu na het gewassen worden te drogen ophet aanrecht. Nee, schelpdieren zaten er niet meer in. ´t Wordt nog een heel dilemma welke wel/welke niet mee naar Holland mogen. 'Maar ja', zegt Erna met een gekleurde wijsneus,'het leven bestaat uit keuzes maken, toch?'.

'Sim, salabim', zeg ik dan maar.

Wij zitten na een dagje strandgenot met een heerlijke saladevol vruchten uit de zee - de dienstdoende dienster noemde het ´animals from the sea´, toen wij vroegen welke soorten het betrof - onze tijd te volbrengen tot zeven uur. Dan is het bij Restaurant Crispim etenstijd, doen ze de deuren open en duiken wij achter zo´n koperen pan, waarin ze op traditionele wijze allerlei vissoorten met groenten,indien gewenstzelfs vlees (mee)stoven. Cataplana heet dat, of caldeirada, dat is ook zo´n visschotel. Enfin, we zien wel, als het maar lekker is en dat is het.

We genieten trouwens van jullie reacties, eerste, tweede, derde of vierde, we zijn naar alle nieuwsgierig. En wie er eerste wordt en blijft - ik had het al gemeld - staat toch al vast. 010!

Trouwens, ik heb vandaag zonder steun van Erna (zij lag te liggen, braden heet dat, o nee, zij moest op onze spulletjes passen, ha ha) ongeveer drie kilometer langs het strand gejogd. Vervolgens heb ik mijn grote tenen in het water gedoopt, mijn enkels, mijn stramme knietjes en tjoeps, opeens was ik onder. MAAR IK WAS OOK ZO WEER BOVEN. BRRRRRRR, wat was dat lekker. Bij ons hutje in Livramento heb ik het zoet van ons zwembadje nog even geproefd, een paar baantjes van tien meter elk, maar eh ... net zo niet lekker als the ocean. Enfin, ik mag dus weer een biertje (Sagres) proeven, en met Erna nog een wijntje.

Ja ja, het is een lekker lui luxe leventje hier, dat we nog weken zouden kunnen volhouden. Maar gelukkig hebben we vrijdag a.s. weer een vluchtje naar ons Hollandse hutje geboekt, waar weer een aantal vrije (leve de konigin, leve de arbeid) enbloemendagen ons opwachten. We kunnen er dan vast weer even tegen.

Morgen gepland: kaap Sint Vincent, wellicht Silves, mogelijk Lagos/Portimão. Een lange dag met lange rit, hopen dat het geen 25 graden als vandaag (midden op de dag) wordt. Geen berichtgeving dan, en of dat donderdag/vrijdag lukt moeten we nog maar zien. Zeker te weten: in het komende weekeinde kunnen jullie de eerste plaatjes verwachten, dus maak maar een plekje in de agenda vrij, want er zitten weer mooie foto´s tussen. Vooral Erna blijft een detailcrack, maar dat wisten jullie al, toch? Of niet dan? Eg wel. (Je merkt: hoog tijd om te sluiten en het restaurant toe te roepen. Doei, doei, tot spoedig), P&E