Dat was gisteren. Bewolkt weer, dus in de auto voor de lange afstand, óp naar het einde van de wereld - Fim do Mundo - oftewel naar het zuidwestelijkste puntje van Europa (op een paar eilandjes na die ook nog op ons wensenlijstje staan, zoals de Azoren). En het was de moeite waard, zeiden we bij thuiskomst na 280 km totaal. Jeetje, wat een mooie kliffen, wel zestig tot zeventig meter hoog in een straffe rechte lijn, alsof de boeg van een oceaanstomer de grote blauwe plas voor de deur doorklieft. Zo herinner ik mij dit Europese puntje van ruim dertig jaar geleden niet meer, ook het winkeltje en museumpje waren er toen niet (of niet open=nâo aberto). Goh, ligt er een steen in de rotsen ingemetseld: een Duits echtpaar herdenkt zijn zoon, met de waarschuwing dat je in een vreemde omgeving altijd op je tellen moet passen! Dat kun je dus wel zeggen, met die diepte en die harde, immer blazende bries in je nek of op je borst, je zou er verkouden van worden. Daarom staan er van die slimme verkopers/verkoopsters met winterkleden en -truien. Wat je ook nog kunt aanschaffen? ´Die letzte Bratwurst bevor die USA´. Als je dat doet (wij niet, hoor), krijg je er een oorkonde bij (niet bedoeld om je vette handen aan af te vegen).

Vandaag, laatste dag voor thuisreis, ´s ochtends naar een ander werelds eindpunt: de hoogste top in de buurt, 410 meter, met enkele zendmasten. Kopje koffie met bladerdeeggebakje in de afdaling aan de achterkant (ook een Fim do Mundo), koffie-recept herhaald, hoogwaardige rekening ad 3 euro vijftig aan de broek (ik zei toch: einde van de wereld), en toen kwam opeens de regen opzetten. Ik zal het uitleggen. De lucht moet tegen die bergen opstijgen, koelt dan af, geloof ik, en kan dan minder waterdamp bevatten, dat er aldus en aldoende uitvalt, bovenop ons cafeetje, jeetje, nou zoiets. Toen trokken wij dus maar door naar Tavira, hetgeen meerdere lotgenoten uit Portugees binnen- en buitenland op hun kerfstok kerfden. Nou ja, dan is het opeens gezellig wandelen in zo´n wat wij noemen dorpje (het is een stadje), waar toch een hele gemoedelijke atmosfeer gehandhaafd blijft. Dat hadden wij even daarvoor al ervaren door even langs bad- en vissersplaatsje Cabanas te slenteren, waar we door een zeven talen sprekende ober voorzien werden van een majestueuze salade. Die van Erna was er eentje van het huis (de casa), de mijne noemen ze een garnalencocktail, maar niet in of uit de volksmond. Opnieuw een stevig jeetje, want ik had liefs zeven van die grote, dikke gamba´s alleen nog aan hun ingeschaaldestaartje aan mijn glas hangen, en ter versiering daar bovenop lag de allergrootste die ik nog volledig uit zijn harnas mocht helpen. Dat was dus de vette vingers aflikken, hetgeen Erna niet behoefde te doen. Zij kon haar hele volle hap keurig met bestek naar binnen werken, maar zoals zij is liet zij mij ook nog een restje (in ruil voor één prawn).

Grote grap in Tavira was - wat we bij ons eerste bezoek twaalf dagen eerder nalieten - een bezoek aan de Camera Obscura. Met de lift leidde de lokale Hildebrand (Engelsman van origine, die naast Portugees ook gebrekkig maar toch Nederlands sprak) ons naar boven, waar in een dark room een lege fruitschaal van anderhalve meter doorsnee lag, een boksring eromheen waar wij tegen de omheining mochten hangen, en toen hij het licht helemaaldoofde (ik zei toch: Camera Obscura, Dark Room), zette hij zijn sterke contactlenzen met het stadje Tavira in werking en konden wij na een oogknipper het panoramische 360 graden beeld met gedegen historische uitleg in ons opnemen. We zagen niet alleen ons eigen huurautootje op de parkeerplaats staan, we konden ook een slaapkamer inkijken(´daar wonen ouwetjes´, zei onze gids, ´dus verwacht niet al teveel´), vervolgens liet hij zienwaar de gordijnen al zeven jaar nooit meer waren gewassen, we gingen langs het merendeel van de 21 kerken, langs het klooster (gesloten), langs het museum(geopend), langs de dure poussada waar in de bruidssuite de gordijnen gewassen en gesloten waren, langs de bombeiros (brandweer), langs een vrij hoge zoutberg met het beste zout uit de omgeving (straks dus nog even een onsje halen) en, hoewel ik het nodige zal vergeten, want de Engelsman liet ons voor vijf euro werkelijk alles uit het stadje en omgeving zien, we zoemden zelfs inop de hoogste berg in de omgeving, waarvan de gids in het Hollands wist te vertellen dat die hoger was dan onze hoogste (drie-)landenpunt van 300 meter. Toen ik hem zei dat dat 321 meter was, glimlachte hij genadig. Toen ik hem zei dat wij de hoogste berg uit de Tavira-omgeving ´s ochtends beklommen hadden, viel er enige genade bij hem weg. Ik vertelde hem maar snel dat wij dat niet op de fiets hadden gedaan, ook al zijn we echte Hollanders, en toen grimlachte hij weer een beetje.

Nou, dat was dus al met al een heerlijk laatste dagje tot besluit, zoals alle laatste dagjes een besluit kunnen vormen, dus jullie merken, het wordt weer de hoogste tijd om de bieb in Fuseta te verlaten na de computer afgesloten te hebben, want je loopt hier steeds het risico dat er opvolgers op je zitten te wachten (valt wel mee, hoor). Wat we zo zeker even gaan doen is op het publicatiebord kijken. Niet om het weer in Nederland te weten te komen, maar om erachter te komen of - zoals de geruchten weer luiden - de verkeersleiders morgen weer staken (volgens ons mikken zij expres op vrijdag, terwijl het morgen toch de twintigste is), en zo ja, welke vertraging in de thuisreis dat voor ons gaat opleveren. Maak jullie geen zorgen, thuiskomen doen we in ieder geval, daarvoor bevalt Limmen ons veel te goed. En als je de hoogste berg in de omgeving van Tavira kunt bestijgen, het zuidwestelijkste Europese puntje kunt bezoeken, dan kun je zelfs desnoods de stuurknuppel overnemen in geval van hoge nood, ha ha.

Hartelijke allerlaatste groetjes langs deze digitale weg uit een nu en dan zonnig, dan en nu stevig bewolkte Algarve, waar het leven voor vele Nederlanders (en ook Duitsers, en ook Franzosen, and also Englishpeople) erg aangenaam en nog steeds relatief goedkoop is, maar noordoost of zuidwest, thuis draag ik heel vaak een vest. Doei, doei, van Ernaen Peter.