Het wordt steeds drukker in de ontvangsthal van het hotel annex restaurant. Gezellig druk, al kennen de binnendruppelaars elkaar niet. Heel snel wordt duidelijk dat het allemaal fietsspeeddaters zijn, mannen en vrouwen, vooral veel echtparen. Het gaat er informeel aan toe. Als fanatiekste oogt een kleine wielrenster, die op haar worldtravel-fiets is gekomen - door de transparante hotelwand zelf waargenomen - en in professionele fietsoutfit binnenstapt. Bij haar zit de biefstuk in haar wielerbroek. Zij is in haar eentje, uitzonderlijk, net als ik, ook apart.

Ik raak in een geanimeerd gesprek met een mevrouw die daartoe het initiatief neemt. Een lerares Nederlands, die heel graag fietst. Zij maakt een ietwat nerveuze indruk. 'Mijn man houdt niet zo van dit soort events. Hij houdt niet van fietsen, niet van vakantie, niet van gezellig kletsen. Maar hij is toch met me meegekomen. Ik ben benieuwd of wij uitgekozen worden. Ík zou het erg graag willen ...'.

Kwart over zeven. Marketing executive Iris van de hotelketen vraagt om de aandacht. De interactie tussen de deelnemers valt beschaafd stil, er wordt nieuwsgierig geluisterd. We zullen per kandidaat worden opgeroepen voor onze speed date, daarna gaat de jury in beraad en worden de gelukkigen bekend gemaakt. Volgens de spelregels zal ongeveer de helft van de 25 afvallen.

De wedstrijd tegen de jury begint. Vier jurykoppels van twee, maar je hoeft slechts één koppel te bestrijden. Je kunt een mannenkoppel of een mixed koppel treffen. Zou dat verschil maken? Bij welk duo heb je meer kans? Hoe maken ze - overall en after all - hun keuze, vraag je je af? En dan ook nog vanuit zo'n korte snelle ontmoeting? Jurywerk is nooit zuiver, altijd subjectief. Kijk naar turnen, kijk naar kunstrijden op de schaats, altijd levert de uitslag commotie op.

De tientallen fietsverliefden rumoeren opgewonden de hotellounge. De keurig geklede HH-juryleden laten zich om beurten zien om er een, meestal twee tegelijk dus, op te roepen. Tachtig procent is immers kandidaat-echtpaar. Het tijdschema raakt verder in de war, het is ook krap bemeten. Ik ontmoet twee jonge deskundige, professionele heren achter de tafel, managerial grimas als uitstraling. De managerial grid in optima forma, deskundig en professioneel. De kwalificatie staat in de uitnodiging, die verzin ik niet.

‘Ik fiets ze er zo uit', dringen mijn gedachten op, maar daar gaat het nu niet om. Zouden zij mij eruit fietsen? Mij, kandidaat numero Uno? Dat winnaarsgevoel hebben velen in de interactielounge mij meegegeven, sterker nog, opgedrongen. 'Hè, ben jíj níet uitgekozen???Hoe kan dat dan?'. Mijn teleurstelling is groot, ik had positieve verwachtingen. Aan gevergde criteria voldoe ik optimaal. Enthousiast fietser, gewaardeerd schrijver. Hampshires hoge heren en dames denken daar anders over. Uit een reeks van 25 kiezen zij acht echtparen. Ook de lerares Nederlands, met zonder man. Geen tien, geen twaalf, geen alleengangers, geen solofietsers. NEEN, ACHT échtPAREN. 'Dat is geheel toevallig', becommentarieert lady Iris mijn blog achteraf. Het zij zo. Zij voegt eraan toe dat ik welkom ben om in de zomer een etappe mee te fietsen. Voor mijn persoonlijke lol of voor Hampshire Hotels marketingleut?

De jury oordeelt, de jury heeft het voor het zeggen. Buiten kijf. Maar objectieve maatstaven? Kunnen verschillende juryduo's een eensluidende beoordeling aanleggen in wat heet ‘speed date sessies'? Ik dacht het niet. Ik dacht dat natte vingers om de hete pap roeren. Alleen dat woordgebrei al: speed date sessie. Wie verzint dát? Ware ik ‘Dictionarial Manager Executive' uit Hampshire, ware het gebruik verboden! What 's in a word - speed, sessie: in ieder geval geen succes, voor mij.

Op het moment dat ik aan de Garderenseweg arriveerde, zoemde het woord van het jaar door mijn hoofd. Fietsestafette. Als je dat geschreven ziet, leest het niet lekker weg. Fietsestafette gaat het niet worden. Fietsestafetteleurstelling gaat zegevieren. Ik geef toe, niet alle letters van het alfabet komen daarin voor, maar wel 26. Om met scrabbelen te winnen: dit woord van 26 letters. Of past dat niet op het scrabblebord? Drie keer de woordwaarde en de uitvinder komt in het Guinness Book. Fietsestafetteleurstelling. Het past precies op míjn bord, in míjn harde schijf.

Wil je weten wie er ook was? Zonder te hoeven speed daten: Hans Hendriks. Hij heeft automatisch een toegangskaartje toegewezen gekregen in het estafetteparcours van dit jaar. Dat wisten wij niet, dat kregen wij als onverwacht losse strofe te horen. Objectieve toelatingscriteria? Eerlijke spelregels? Wie jureert, mag het zeggen. Fietsestafetteleurstelling! (Ik ga er bijna van stotteren).

Waar de ‘winnaars' op de groepsfoto gingen - nee, geen fiets in beeld (de mijne leen ik nooit uit, ook niet als het niet gevraagd wordt) - dronken de afgewezenen hun teleurstelling weg en aten een bittere bal van een schaaltje. Ik proost op het verdriet van twee mit-einzelgängers. Zegt de ene (Groninger) tegen de andere (Belg): 'Is het jou ook opgevallen dat er allemaal echtparen zijn verkozen?' (hij slikt de ennen in zoals het Grunnings hoort). Ik neem een slok, de Belg en de Groninger heffen hun glas. De ene moet 157 kilometer naar huis, de andere 248. Niet op de fiets, zoals ik. 'Pas maar op voor de wilde zwijnen. Die zoeken de berm op om in het donker te wroeten'. Ik geef aan dat mijn koplamp functioneert, vooraf gecheckt. 'Ik zie hier al genoeg wilde zwijnen in de schijnwerper', had ik willen riposteren. Maar ik houd me in. Ik ga naar ‘huis', naar mijn Vrienden-op-de-Fietsvriendin, die zou opblijven. Al zou het héél laat worden, ook al heb ik de sleutel van haar huis in mijn achterzak.

We kletsen in haar huisje aan de bosrand nog lang en gezellig na. Er gaat niets boven huiselijk onderdak, daar kan geen hotel tegenop. Warme persoonlijke gastvrijheid is de allersterkste troef. Mijn Fietsestafetteleurstelling is snel doorgespoeld. Ik loop nog even naar buiten, kijk omhoog. Heldere Hemel. Ik ga naar mijn kamer, lees nog even, vaste gewoonte. Het geschenk van de voorbije boekenweek: Heldere Hemel (Tom Lanoye). De novelletitel reminds me of Hampshire Hotel, reminds me of Hans Hendriks. Wat is dat toch? HH, ha ha!

Een kort nachtje - vroeg en gezond weer op - brengt een prima ontbijt. Tobias is al uitgelaten, hij springt ook uitgelaten. Wat 'n lief beest, en je hoort hem niet. We nemen afscheid met een welgemeend tot ziens. Ik ga zeker terug. Om van de Veluwse natuur te genieten. Op de fiets, logerend op het mij bekende adres. Kijken of er veel fietsen geparkeerd staan op de sintels van Hampshire Hotel ‘Mooi Veluwe'.

Aan Iris' uitnodiging om alsnog spontaan met Hampshire's Fietsestafettetour 2012 mee te fietsen heb ik geen behoefte. De Hampshire Jury heeft zich luid en duidelijk uitgesproken. Niet voor mij, noch voor die andere solisten op twee wielen. NS brengt mij voorspoedig naar huis, langs de natuur van de Oostvaardersplassen. Ganzen, herten, paarden, runderen, ze staan alle in groepen bijeen, in hun eigen habitat. De omweg brengt me voor familiebezoek naar Lelystad. De treinen zijn leeg, mijn fiets vindt steeds een eersteklasplaats. Ik kan rustig zitten. De conducteur vraagt waar ik heb gefietst. 'In Putten op de Veluwe. Ik heb een nieuwe Vriendin-op-de-Fiets ontmoet. Zij noemt onze ontmoeting een ‘pareltje aan haar ketting'. Zij wel. Ik noem de trip toch een Fietsestafetteleurstelling. Dat is niet háár schuld, hoor', date ik er speed aan toe. Hij geeft mij mijn geknipte reisbiljetten terug.

Vanaf station Heiloo fiets ik in een koude, gure, herfstachtige wind naar huis. In Limmen zijn de Bloemendagen gaande. Bij mooi weer een prachtig feest, vooral langs de fietsroute. Honderden volgen het uitgezette parcours. Bijna net zo veel pakken hun heilige koe, om mozaïeken en fietsers te bezoedelen, te bedoezelen, te bedieselen. Ik rijd langs Hotel Heiloo. Huh? Hotel Heiloo? HaHa! Hampshire Hotels is niet uniek, net zo min als Hans Hendriks. Thuis krijg ik een glaasje rode wijn voor mijn neus, voor mijn lippen. Mijn huisreceptioniste lacht mij lieflijk toe. Erna is zij de allerliefste, daar heb ik geen jury voor nodig!