Ketelbinkie is gek. Knettergek. Hij trapfietste naar het Hoge Noorden en terug. En hij is nog thuisgekomen ook. Ruim 520 kilometers in vijf dagen, de laatste dag - de zwaarste - liefst 155.

's Ochtends om half negen na een ontbijt aan het water in Giethoorn vertrokken, het grootste deel van de traprit tomeloze west tot zuidwesten tegenwind, en 's avonds om half acht bij zijn niet-fiets-maatje Erna erna in Limmen aangebeld. 'Daar ben ik weer! Ik hebbij de Vomareen biertje gekocht. Droge strot, niet te geloven!'.

In Flevoland een fietsafslag gemist, waardoor een heerlijke 25 tot 30 kilometers langeomweg via Ketelhaven, Dronten en Swifterband, een niet thuis zijnde nicht Ria in Lelystad, de nodige extra zadeltijd kostten (wat is zadelpijn?; wie het weet mag het zeggen; ik heb een idee).

YES, 't was (fiets)avontuur. Nederland is mooi. Veel Nederlanders wonen mooi, zelfs erg mooi (velen ook niet, natuurlijk). Nederland is niet vol. Het westen, de randstad is vol (helaas). Na de stilte van de vérweg-omgeving valt de herrie van de thuisomgeving weer op je. Tjeempie, wat heeft Nederland nog een mooie plekkies. In Friesland, in Groningen, in Drenthe, in Overijssel, in Flevoland (en in de N.O.P.) en toch zeker ook (nog) in Noord-Holland.

Pijn in mijn zadelkont, maar blij om van dit doldwaze avontuur weer thuis te zijn. Aan 155 km op één dag moet je nóóit beginnen, gekkenwerk. Toch is het gek om thuis te zeggen - met de fiets in de hand - vanmorgen zat ik nog in alle rust in Giethoorn aan het ontbijt. Drie jonge ooievaars klepperden op hun eigen wijze erop los, de muggen bezochten mij erop los, maar het was toch effe een gans andere wereld erop los(ganzen waren er ook, zelfs met jongen, oppassen dus).

Nou ja, ik heb het weer gehad. Morgen het gewone leven weer oppakken. Boodschappen doen en schilderwerk aan ons huisje uit de jaren zestig. Maar jee o jee, zo'n boerderij met rieten dak of zo'n ander aantrekkelijk onderkomen - strak in de verf - dat in de onbewoonde wereldver van de buren (af)gelegen is ... tja, tja, tja, ik heb ze gezien.

Maar ja, in de winter is dat ook niks. Dan slaap je erin in, of zoiets. Ik houd het nu even voor gezien. Maar wiemijn fietsrit beeldendvolgen wil: mijn cameraheeft het onderweg begeven. Helaas. Degemaakte en toonbare foto's zijn te genieten op mijn andere adres: www. petersamuel. blogspot.com (ik ga er zo snel mogelijk mee aan de slag!). Kijken dus, en de fietsgroeten, hoi, moi, toi toi toi.