Binnenkort geven wij ons Caribische avontuur een minstens even zonnig vervolg. Een van de Canarische eilanden, te weten Gran Canaria, heeft ons geroepen. Voorzo\'nverleiding zijn wij niet Oostindisch doof. Onze Duitse vrienden Michael en Renate overwinteren in de Atlantische oceaan op tweehonderd kilometerten westen van Afrika, voor ons een schöne aanleiding om \'op de koffie\' te gaan (vermoedelijk ook\'op de wijn\', \'op het bier\', niet \'op de rum\', alhoewel ...).

Het is vier uurtjes vliegen, een peulenschilletje vergeleken bij onze vorige vlucht naar Cuba. Bovendien kennen we de route, want deze aankomende trip brengt ons over de helft van de zeven bekendste Canarische eilanden. La Palma, La Gomera en Tenerife gingen voor, wie weet volgen vulkanische verrassingen alsLanzarote, Fuertaventura en het uiterst zuidwestelijk gelegen El Hierro ook nog eens. Naar de laatste moet ik dan mijn (water)fiets meetorsen, want ik meen dat daar geen vliegtuigen landen. Nou ja, dan roept de uitdaging van de triatlon ... zwemmen, lopen en (water)fietsen.

Nu eerst het veelzijdige paradijs Gran Canaria, waar weopnieuw van een winters zomerse zon kunnen genieten. In het subtropische klimaat komt de temperatuur er overdag in de winter nauwelijks onder de twintig graden Celsius, een beter verteerbare stoof dan de Cubaanse, die zelfs met regelmaat de dertig graden overschreed. Het zeewater schommelt rond negentien graden, wat op 1 januari j.l. bij ons thuis om de hoek (in de grijsgrauwe Noordzee) onhaalbare kaart was.

Wat gaan we doen? Zuerst vanuit het aan de zuidkust gelegen San Agustín onze bevriende Duitse buren begrüssen, und nachdem ... Vast luieren aan zee/ans Meer, trinken und essen (das gehört dazu), maar toch ook vasthet een of anderondernemen. Wandelen in het bergachtige achterland, waar we wellicht op de 1.949 meter hoge Pico de las Nieves met schneeballen kunnen werfen. Een vroegere grotwoning vande Guanches - de eerste bewoners - bezoeken, waarvaner nog een aantal in redelijke staat moetenzijn. Die lui wonen er al sinds tweeduizend vóór Christus, lange mensen met blond haar en blauwe ogen, dieal heel wat hebben moeten doorstaan, zoals gevechten op leven en dood met Spaanse veroveraars.

Een grappig toeval is de ontdekking dat Christoffel Columbus ons reisdoel Gran Canaria in 1492 uitkoos als vertrekpunt van zijn eerste ontdekkingsreis naar de \'Nieuwe Wereld\'. Want de herkenningsgrap voor ons is dat hij op deze reis onder andere Cuba heeft ontdekt. Waren wij hem toch mooi voor, met eerst Cuba ontdekken en (vlak) daarna pasGran Canaria.Misschien gaan wijinChristoffels museale huis - \'Casa de Colón\' - in hoofdstad Las Palmas op de koffie. Dat huis van Columbus ligt in het noordoosten,ietwat verom even langs te wippen. Maken we eer een dagje uit van, want Erna wil graag de oudste wijk van Las Palmas in. Die heet Vegueta. Deze wijk in het zuiden van de stad bestaat uit kleine straatjes met koloniale panden, die fraaie voorgevels laten zien (waar ik ook wel van houd). Natuurlijk stappen we de overdekte markthal binnen, vast de kathedraal van Santa Ana en vermoedelijk het Centro Atlántico de Arte Moderno.

Een tochtje door de hoge bergen - \'la Cumbre\' - zal ookinspannend genoeg zijn. Wat zekervoor de hand ligt, zijn de zandduinen van Maspalomas, die ieder jaar van vorm en van plaats veranderen. Deze \'wandelende duinen\' liggen op loopafstand van ons verblijf. Als we op onze badslippers flink doorstappen, kunnen wij ze inhalen, want hun tempo bedraagt ongeveer één meter per jaar naar het westen. We kunnen in dit duingebied net doen alsof we Henk de Velde zijn, die pas een trip door de woestijn achter de rug heeft. Henk met Touaregs, wij met Guanches door de zandduinen van anderhalve kilometer breed, liefst zes kilometer langs de kustlijn en niet minder dan twaalf meter hoog. Zodatwij ons ook in de Sahara kunnen wanen. Kameeltochten zijn in ieder geval mogelijk, al zie ik die nietErna besteed. Ik zie haar al mee schuddelen/nee schudden ...

Ons Spaans ophalen wordt een vast gegeven met onze Cubaanse ondergrond, al spreekt men op Gran Canaria met een tintje Castilliaans. Het badplaatsje Puerto de Mogán - traditioneel en schilderachtig -zal op onze route liggen. In het uiterste zuidwesten komen wij wellicht in Puerto de la Aldea, waar toeristen de boel (nog) niet overspoelen en waartoch de nodige traditionele tapasrestaurantjes zijn. Ook het meest idyllische strand van het eiland- playa de Güigüi (alleen de naam al) - laten we vermoedelijk niet aan onze neus voorbijgaan, al kost de wandeling er naar toe zeker 2,5 uur (Het alternatief voor de terugweg is per watertaxi).

De Spaanse keuken zullen wijnatuurlijk ook met regelmaat openen. Dagverse visgerechten van tonijn, inkt- en zwaardvis doen onze IJmuidense maag al watertanden, een uitdrukking met de Spaanse slag (zoals de lezer zal begrijpen). Op Gran Canaria is zo goed als geen veeteelt, slechts konijn staat veelvuldig op de menukaart. Kom daar in het NH-duin eens om. De lokale markten zullen ons met producten als dadels, honingrum, tropische vruchten en verschillende kazen verleiden. En daar zijn natuurlijk de tapas om de ingrediënten uit de Spaanse keuken aan een nadereinspectie te onderwerpen. Keuringsdienst van goede normen, zeden en waarden.

Waar wij Michael en Renate jaren geleden in Nieuw Zeeland in een helicoptervlucht bovenFox Glacierontmoetten, is het misschien een fantastische aanrader om samen met hen op dezelfde unieke manier van een adembenemend uitzicht in eenrondvlucht boven Gran Canaria te genieten.Islas Helicopteros biedt in ieder geval die mogelijkheid, wer weiss ...

Eén ding is zeker. Voor onze deur strekt zich het strand van San Agustín over zo\'n vijfhonderd meter uit. Het heeft minder fijn en donkerder zand dan de stranden van Maspalomas en Playa del Inglés, maar de uitdaging zit voor mij in hetblauw van de oceaan. Die is hier minder kalm, er zijn zelfs behoorlijke stromingen en golfslagen, dus is er geen sprake van massatoerisme, maar wél van een enormekans opblauwe plekken.

Rollebollen in de branding, ook op mijn bijna 67-ste! Wow.