Regen op de Azoren, dat kun je bedenken, maar als je er bent, wil je dat niet hebben. Op de vroege zondagmorgen van 22 september is het zo ver. Een grauwsluier van hier tot over de bergrug naar het oosten, alsof we terug in eigen land zijn. Met dit verschil, dat de temperatuur héérlijk is, echt waar, zo rond de twintig graden Celsius. Maar ja, wat te doen als het hotel geen echt vrolijke ambiance-uitstraling heeft. Lekker op je kamer zitten na een vroeg en gedegen (wel lekker) ontbijt is ook geen optie. Langdurig in de auto rondtoeren evenmin. Ja, ja, het luxe leven is niet gemakkelijk in z’n keuzes. Toch maar langs de noordkust een stukkie naar het oosten, van verblijfplaats Capelas naar de tweede stad van het eiland Ribeira Grande, de grootste aan de noordkust. Er is niet echt veel te doen, een trio musea (gesloten op zondag) en je kunt een likeurtje proeven (hoeft niet voor ons). Toch maar even een shoppingcenter binnengestapt om het boek van Pedro Pauleta uit de serie Azoreaanse helden op de kop te tikken (om mijn Portugees thuis op te halen). Wie weet, slaag ik er in om PP (hier in de betekenis van plagiaat plegende) een verhaal over deze voetballer ten behoeve van voetbaltijdschrift ‘Hard gras’ te produceren.

Van Ribeira Grande staken we São Miguel bijna loodrecht zuidwaarts omlaag naar waar de zon zich liet zien. We nestelden ons in Lagoa in Cervejaria/Restaurante Melo Abreu, alwaar de ober, een glaasje droge witte wijn en een Especial-biertje Melo Abreu ons toelachten. Wat ons nog veel meer plezier deed was, onder het zicht van op de zwarte lavastenen stukslaande hoge Atlantische golven, de soort tapasmaaltijd die wij ons veroorloofden: een bordje met schelpdiertjes in olie en knoflook (Lapas), een bordje met gefrituurde grote garnalen (gamba’s dus) in olie en knoflook, elk een bordje met gezonde groene salade en een flinke portie french fries. Opnieuw genieten, opnieuw nieuwe energie, opnieuw plannen makend voor thuis (om stevig te gaan joggen). Onderwijl werd met regelmaat met onze Hollandse compañeros ge-sms-t om voor ’s avonds in Ponta Delgada, de hoofdstad, af te spreken voor het diner. Voor het stel jongsten, Simone en Chris, zou het immers de laatste avond op de Azoren zijn. Voor mij was het voorlopig de laatste keer dat ik naar Ajax heb gekeken (nu weer 4-0 verloren van PSV, dat is na 4-0 tegen Barcelona een tegenvaller van de laatste orde, waar ik niet goed van word).

Toen wij na een korte wandeling langs de haven van Lagoa (spectaculaire golven) eerst hotelwaarts reden – weer naar de noordkust dus – maakten we een omritje over Ponta Delgada, waar het aan de boulevard zeer gezellig druk, druk, druk oogde. Zo konden we ons een beetje voorbereiden op het retourritje in de namiddag en avond naar de hoofdstad. De afstanden stellen ook op dit grootste eiland gelukkig weinig voor, zodat wij ons na het (regen)rondje voor het droge heenenweertje op onze hotelkamer nog even konden opfrissen. Helemaal te gek is dan op je kamer de laptop inschakelen en het lachende gezicht van mijn (Spaanse) broer skypend op het scherm aan te treffen. Ook hij blijkt alle verslagverhaaltjes op reismee.nl gevolgd te hebben (wat ik heel leuk vind, uiteraard, net als de support van al mijn andere fans), en gelukkig is Juan in staat om hermano Pedro wat op te krikken in zijn frustraties over Ajax, in termen van de competitie is nog lang. Lekker lullen, denk ik dan allitererend, want als je zoals hij (Hans) voor Barcelona bent, heb je ook lekker lullen. Enfin, onze competitie (die van Erna en mij) op de Azoren duurt ook nog een aantal dagen. We zullen dus zeker naar het oosten van ons laatste eiland afreizen, onder meer om Lagoa do Fogo en Lagoa das Furnas aan te doen. Maar voor de leessupporters: daarover later meer.