Ons ontbijt om half negen op maandagmorgen achter de kiezen weten we dat Simone en Chris zich op hetzelfde moment elders in hun Hotel Lince (Lynx) voor de thuisreis naar Nederland opmaken. Een Standaarbuitengewoonte. Wij zijn vrijdag a.s. pas aan de beurt volgens onze eigen procedure naar Limmen (NH).

Gisteravond hebben we met ons zessen onze Azorische ontmoeting met de twee ‘jonkies’ gevierd met een uitbundig etentje in Ponta Delgada. Lilian en Wiel reden met ons mee uit het onvolprezen Capelas, waar op zich weinig tot niets te beleven valt. Tautootje voor de Lynx geparkeerd en te voet naar het stadshart van Ponta op zoek naar het in ons reisgidsje vermelde restaurant, dat ik op basis van een goede recensie tegenover de Igreja Matriz wist te duiden. O Gato Mia na Cidade, een naam om te onthouden, eentje om niet te vergeten. Hij stond nog op de luifel van de toegangsdeur naar de eerste verdieping, maar het restaurant was potdicht gesloten. Een kater dus, die zijn naam eer aandeed. Mijn Portugees is niet waterdicht, de betekenis van de restaurantnaam is echter voor het grootste deel iets van De kater in de stad. Wat dat Mia betekent, weet ik niet zo goed. Misschien iets meer dan de helft van het overbekende kattengeluid dat Miauw wordt genoemd.

Op advies van een Portugese collega van onze Limburgse Wiel, ook politieagent, volgden wij toen het spoor naar het huis van de Azoren, Casa Acoreana, alwaar het terras buiten (over)vol was, maar dat binnen ruim plek voor een tafel met zes hongerigen bood. De vriendelijke ober, een ‘localo’ naar eigen zeggen, op het eiland geboren dus, ontving ons met alle geduld en égards. Want voor wij een definitieve keuze maakten, moest hij even in de wacht. Eenmaal opgeschreven bedankte hij ons namens de keukenchef voor het gemak dat wij hem en zijn keukenprins aandeden: vijf maal een schotel met Escolar (een regionale vis) en eenmaal rundvlees voor onze juniore Simone, die liever naar vis duikt dan dat zij deze nuttigt. Vervolgens barstte het eetfestijn los, onder druk gepriet en gepraat. Wiel ontving een nieuw doorkneed gegrild vissenbuikje, want de eerste aanbieding op zijn bord was niet helemaal boven het vuur gehouden. Een vuur overigens, dat wij aardig in het zicht van de half open keuken hadden. Af en toe sloegen de vlammen uit de pan alsof de bombeiros noodzakelijkerwijze moesten worden besteld. Alles ging goed, smaakte opperbest, slechts de bief van Simone dreef haar diepe bord uit, want de gekruide jus vulde haar bord tot de rand, waardoor haar extreme berg frietjes op datzelfde bord als een Pico van São Miguel tot zijn voeten in het vochtige nat stond. Niet echt om alles op te eten, wat zij dus ook niet deed. Wijn, bier, Cuba libre en orangina gingen er echter goed in, net als de toetjes, waarvan mijn Pudim Feijao, een zoete hap van bonen (?) tot smakelijk gelach en klevende tanden leidde. Tot besluit namen de vier senioren naast de koffie nog een likeurtje (de dames) en een wisky’tje (de heren), waarmee een genoeglijke slotavond voor zes tot een einde kwam. Onder leiding van duikgids Chris doken we de nachtelijke krochten en spelonken van het inmiddels vrijwel uitgestorven Ponta Delgada in – we verlieten het restaurant als laatsten van de gasten, echte Hollanders dus. Chris leidde ons door hobbelige steegjes omhoog, door het toegangshek langs het donkere parkje van een kerk naar het uitgangshek (alsof hij zich helemaal voorbereid had op deze stadstour) en voilá … daar stonden we opeens voor het ruimteschip dat de Lince heette, een torenhoge mastodont, waar onze jongere reisgenoten zich voor hun laatste nachtje op vijf hoog ter ruste begaven (of niet, je weet het immers nooit). Ons autootje stond naast dit vasteland-cruiseschip van tien à twaalf à veertien verdiepingen, in het donker moeilijk te tellen, en wij stapten in om in no time naar ons onvolprezen slapende honk Hotel Vale do Novio in Capelas te vluchten. Tevreden konden we in ons bedje duiken, een brevet is daarvoor verder niet nodig. Tot besluit de reeks sms’jes naar de junioren besloten met de wens tot een veilige thuisreis.