In 1974 verlaat een Antwerpenaar de Katholieke Universiteit Leuven als jurist, deskundig in internationaal zeerecht, zeeverzekering en maritiem transportrecht. In deze discipline zijn maar weinigen zo thuis als deze zoon van een voormalig directeur-generaal van de Antwerpse haven. Zoonlief verdient een vermogen met zijn reputatie onder Griekse en Duitse reders, die aan de lopende band bij hem aankloppen voor juridische ondersteuning. Als advocaat van de Griekse scheepsmagnaat Niarchos wordt hij multimiljonair.

Als hij zijn vermogen op enkele miljoenen Amerikaanse dollars raamt, hangt hij zijn toga aan de wilgen en zegt hij na een korte, zenuwslopende carrière zijn vaderland in 1981 vaarwel. “Tijd om aangenamer oorden op te zoeken”, oordeelt de avonturier. Hij gaat jagen op avontuur, zwerft van Thailand tot Japan door Zuidoost-Azië en wordt ten slotte verliefd op Indonesië. “Een van de weinige ontwikkelingslanden zonder lege winkels, met de vriendelijkste bevolking ter wereld”.

Magazine Avenue wijdt een groot artikel aan de vrijgezelle levensgenieter onder de veelzeggende kop ‘Kuifje in Kalimantan’. Kalende Kuifje bewoont in Bandung op Java drie suites van een hotel, meldt het blad. Zijn bloedbroeder is een koppensneller, die hij jaarlijks in het oerwoud van Kalimantan bezoekt. Hij vestigt een lustoord voor sportvissers op het eiland Sumba. De Islandhopper beweegt zich tussen haremdames, drankbomen en missionarissen. De Belg van geboorte beschikt over een verblijfsvergunning voor Indonesië, het land van zijn dromen.

In Ubud loopt een pad, waar over honderdvijftig strekkende meter op vele tegels namen staan geschreven. Tegen een vergoeding die onderhoud van de weg mogelijk maakt. DIK VLEGEL BELGIA staat op zo’n tegel gegrift. Wij vragen ons af wie achter de persoon schuilt, die ons met zijn zoon in Seminyak is komen opzoeken. Het antwoord rolt spontaan, als een ware waterval, achter flesjes bier en sigaretten vandaan. Een volledige vertelling is onmogelijk, daarvoor is Vlegels saillante levensgeschiedenis te omvangrijk. Niettemin doet de Belgische oud-advocaat verwoede pogingen om zijn kleurrijke bestaan in Indonesië met ons te delen.

“Leven in Indonesië is als koorddansen”, beweert hij. “De andere, rijke, mysterieuze cultuur en mentaliteit maken het leven hier spannender dan dat in Europa. In België zou ik gedeprimeerd raken, mijn toga hangt aan de muur en ik ben nog iedere dag blij dat ik hem nooit meer hoef aan te trekken. Indonesiërs ervaar ik als het vriendelijkste volk ter wereld. Dat voel je aan de taal en esthetiek, aan de manier waarop zij je tegemoet treden. Bovendien heerst hier de eeuwige lente”.

Zijn vader zei altijd tegen zoon Dik: “Als je geld wilt verdienen, moet je zeerecht studeren. Niet uit idealisme, maar inderdaad om het geld volgt hij vaders goede raad op. Hoewel hij liever talen wilde leren en het allerliefst wilde gaan schrijven. Naar wij van deze bijzondere Belg begrijpen, is zijn vermogen als sneeuw voor de zon gesmolten. Hoe slim en intelligent een mens ook kan zijn, beleggingen kunnen kennelijk verkeerd uitpakken. Wonend in de villa van de vrouw, waarvan hij inmiddels is gescheiden, volgt hij zijn grote interesse, het schrijven van boeken. Daarvan heeft hij in het Nederlands en Engels proeven van bekwaamheid in de vorm van uitgegeven edities afgelegd.

Aan het eind van ons gesprek vraag ik de auteur zijn biografie van Han Snel te signeren. Met een streep van een handtekening eronder noteert hij met genoegen ‘Aan Peter en Erna, ter herinnering aan onze aangename ontmoeting’.

Woensdagmiddag 6 september 2017 heeft ons op Bali met een bijzondere Belg in aanraking gebracht. Staat zijn naam in Ubud in een straattegel vereeuwigd, zijn biografie mag naar mijn mening ook worden geschreven. De levensloop van Dik Vlegel maakt zo’n uitgave zonder twijfel zeer de moeite waard. Op basis van wat ik allemaal heb gehoord en gelezen, zou ik mij met plezier aan de klus wijden. Helaas krabbelt de Vlegel terug van zijn eerder gedane toestemming om mij zijn levensverhaal te laten schrijven. Dat stelt mij teleur, want ik had het karwei graag met verve uitgevoerd.

To be or not to be, fiction or non-fiction? De vraag stellen is hem beantwoorden.