Onze eilanddromen blijven voortbestaan, zeker de Caribische. Was Cuba een grandioze opstap met een uitbundig zonnetje en exotische mensen en natuur, ver weg en toch dichtbij ligt daar ook nog een stukje tropisch Nederland. Ons oog is nu gevallen op een trip naar drie idyllische eilanden met Hollands tintje. Waar ook vriendelijke mensen met een donkere huidskleur ons welkom zullen heten – Bon Bini -, waar felgekleurde vogels rondvliegen en waar leguanen en hagedissen ons pad zullen kruisen.

Aruba, Bonaire en Curaçao – daarop zijn onze pijlen gericht - zijn onderdeel van een boog van eilanden die rond de Caribische zee liggen. Zo’n zeventig kilometer voor de kust van Venezuela, aan het eind van de zuidelijke boog, onder de naam Benedenwindse Eilanden. Hier bevindt zich een melting pot, een cocktail van culturen, een ware smeltkroes. Klinkt opwindend, nietwaar? En toch zijn het drie heel erg van elkaar verschillende eilanden, ieder wel met een zeer constant, tropisch klimaat. Veel zon dus, gemiddeld acht uur per dag.

Deze Benedenwindse eilanden liggen dicht bij elkaar, op flinke afstand van de Bovenwinden (Saba, St. Eustatius, St. Maarten). Sinds 10 oktober 2010 zijn het geen Nederlandse Antillen meer. Bonaire is Nederlands grondgebied, Curaçao heeft een status aparte, Aruba heeft die status al bijna dertig jaar (sinds 1986). Voor ons tellen het fantastische klimaat, witte zandstranden en azuurblauwe zee. Ook willen wij de vriendelijkheid van de goedlachse bevolking ontdekken en kennismaken met koloniale architectuur.

Zal dit abc’tje ons naar de ABC-eilanden, die elk hun eigen aantrekkingskracht hebben, leiden? Gaan wij weer met een nieuwe taal stoeien: het Papiaments? We moeten in ieder geval nog een reden vinden om te boeken. Erna’s zestigste verjaardag (!) kan een mooie aanleiding zijn. You never know.

Ami yama Peter, mi ta papia un poko Papiamentu. Kuantu esaki ta kosta, oftewel hoeveel kost dat zakie?